Bəzi insanlar özlərini heyranlıqla sevir, bəziləri isə özlərinə amansızcasına nifrət edir. Başqalarına pambıq olan insanların özlərinə şüşə kimi iti olduqlarının hamımız şahidi olmuşuq. Bəs anlayış, mehribanlıq, mərhəmət və bağışlamada bu qədər səxavətli insanlar necə özlərinə qarşı bu qədər qəddar, tənqidi, ittihamçı, alçaldıcı, nifrətli ola bilərlər? Bunlar özlərinə qarşı anlayışı və empatiyası olmayan insanlardır. Özünə şəfqəti olmayan insanlardır.
Özünə şəfqət başqalarına verdiyimiz həssaslıq, xeyirxahlıq, şəfqət, anlayış və xeyirxahlığı özümüzə verməkdir. Həqiqətən oxuyanda nə qədər asan və sadə görünür, elə deyilmi? Halbuki, nə qədər insan güzgüyə baxanda özünə gözəl sözlər dedi? Nə qədər insan öz nailiyyətləri ilə fəxr edirdi? Neçə insan həyatın, insanların yaralarını sardı? Özünə şəfqəti olmayan insanlar özlərinə bir zərbə vurduqda onlara qarşı heç bir şey yoxdur. Onlarda susmayan bir özünütənqid var. Onlar öz uğurlarına, gözəlliklərinə və yaxşılıqlarına kordurlar. Ancaq uğursuzluqları və pis vəziyyətləri haqqında demək olar ki, şahin kimidirlər. Güzgüyə baxanda öz eyiblərini çox gözəl görür, çox vaxt “mən uğursuzam, bacarıqsızam” deyərək özlərinə uğursuzluqlarını xatırladırlar. Bu insanlar özlərinə dəyər verməyi öyrənməyiblər. Onlara anlayış göstərmək üçün. Başqalarına qarşı mərhəmət və anlayışla səxavətli, özlərinə gəldikdə isə xəsis olan bu insanların əldən buraxdıqları bir şey var. Qoy insan əvvəlcə özünü sevsin və sahiblənsin ki, sonradan başqalarına da eyni həssaslıq göstərə bilsin. Məsələn, ana uşağında özünü tənqid etdiyi bir şey görəndə, özünü göstərə bilmədiyi anlayışı ona göstərmə ehtimalı nə qədərdir? Üstəlik, insan sevgi, anlayış və şəfqət kimi bir çox duyğuları, eləcə də bir çox duyğuları ilk növbədə doğulduğu, yaşadığı və böyüdüyü yerdə öyrənir. Hər bir insan ilk növbədə özünü səhvləri, həqiqətləri və səhvləri ilə qəbul edib, ilk olaraq özünü dərk edə bilsə, digər insanları və dünyanı belə yaxşı anlayıb qəbul edə bilər.
oxumaq: 0
