O, bunu təkcə insanın özünə deyil, hamıya göstərmək istəyirdi. O, təkcə özü ilə kifayətlənə bilməzdi, hamının bunu eşitməsi lazım idi. Bundan doya bilmədi. Sadəcə bunlarla kifayətlənə bilməzdi. Uğurlu insan olduğunu hamıya göstərməli, hamı bilməli idi. Sanki bilsəydi hamı qane olardı. İndi kifayət edərdi. İndi hamının gözü onun üzərində olacaqdı. Bəlkə də ən yüksək nöqtə bu idi. Uğurlu olduğunu hər kəsə göstərə bilsəydi, uğurlu, dəyərli, söz sahibi olduğuna inanardı. Dəyərli bir insan olduğunu, uğur qazandığını, ağıllı olduğunu, sözünün əhəmiyyəti olan biri olduğunu insanlardan niyə soruşmadan bilərdi! Hamı ona işarə edərdi. "Bax, bu odur". Bəs onlar bunu qeyd edəndə bu kifayət edərdimi? Mən belə düşünmürəm, qətiyyən belə düşünmürəm. Hər kəsin ona göstərdiyi insan, dediyi adam, ona yönələn baxış onun dəyər hissini qane etməyəcək, əksinə dəyərsizlik hissi yaratmağa davam edəcəkdi. Fikirləşərdi ki, onu belə göstərsəydilər, daim onun qüsurlarından danışılacaq. Aralarında olmadığı yerdə ona yönələn bu baxışlar, qeyri-müəyyənliyimin doldura bilmədiyi boşluqda özünü itirməyə davam edəcəkdi. Sanki bu vəziyyət onu məhv edəcək. Yaxud əslində o, artıq özünü məhv etməyə davam edirdi.
"Bax, budur!" kimi işarə edilən baxış, o baxış Bu görünüşü idarə etmək demək olar ki, mümkün deyildi. Sanki həmişə qüsurları vurğulayır və səni həmişə əzəcəkmiş kimi hiss etdirir. Uğurlu olmaq üçün nə qədər yüksəlməyə çalışsa da, həmişə özünü çuxurda hiss edir. Nə qədər ki, özünü belə şərtləndirdi, nə qədər ki, çalışdı, yoxluğundan yapışmağa davam edəcəkdi. Yenə yıxılacaqdı, sanki heç vaxt dəyərli bir şey əldə etməmişdi. Yenə də “bax, budur” deyənə qədər onu birtəhər çəkəcəkdi. Bu, çıxa bilməyəcəyiniz bir qapalı dairəyə bənzəyir. Bu pis dairə məhz uğursuzluq hissi ilə bağlıdır. Ona aid edilən əskiklik haqqında, içindəkilərə aid edilən. Sanki heç vaxt uğur qazana bilməyəcəkmiş kimi, sanki həmişə ona məhəl qoyulmayıb...
oxumaq: 0
