"Mən küçə qızıyam. Mənə yazığın gəlsin.”
Bir çox yaşıdlarım bu mahnının sözlərini xatırlayacaq. Baxımsız və zorakılığa məruz qalan uşaqlar dünyada özünü təhlükəsiz hiss etmək kimi ən sadə hisslərdən məhrumdurlar. Onlar özlərini harada, kiminlə və necə təhlükəsiz hiss edəcəklərini heç vaxt bilmirlər.
Yaraları onun yanında ən təhlükəsiz hiss etməli olan ailəsi açırsa, uşaq özünü dəyərsiz hiss etməyə və özünü günahlandırmağa başlayır. p>
Əgər sevilməyə və ya dəyərli olmağa layiqdirsə, ailəsi tərəfindən laqeyd, təhqir və ya təcavüzə məruz qalacaqmı? Uşağın qulağını çəkmək, şillə vurmaq, təhqiramiz sözlər işlətmək, ictimai yerlərdə alçaltmaq kimi. Valideynləri dinləyəndə onların zorakılığın azaldılması və normal olması və təhsilin bir hissəsi olması barədə fikirlərini eşidirəm. Hətta öz valideynlərinin də öz xeyirləri üçün eyni şəkildə hərəkət etdiyini və əslində yaxşı valideyn olduqlarını əlavə edirlər. Geri qayıdıb öz uşaqlığınızın o gününü yenidən yaşasanız, sizə şillə vurulduğu anı görə biləcəksiniz, bu sözləri eşidəndə birtəhər ailədə şiddət görəcək və qorxulu gözlərlə bir küncə baxdığınızı görə biləcəksiniz. . İndi o oğlandan soruşarsınız ki, hazırda nə hiss edir? Ruhunuzda nələr baş verir, hansı tufanlar qopur? Və o, bütün bu təcrübələri ömrünün sonuna kimi özü ilə daşıyacağını indi bilirmi?
Şiddətə şahid olmuş və ya zorakılığa məruz qalmış uşaqlar ən əsas etibar mənbəyini məhv etməmək üçün ilk növbədə özlərini günahlandırırlar. .
Uşaq olsaydım, böyüklərimi dinləsəydim, etiraz etməsəydim, bu sözləri deməsəydim, bizim başımıza belə gəlməzdi”.
Uşaq bilmir ki, bəzi valideynlər hələ yetkinləşməyiblər, öz yaralarını, öz yüklərini uşağın kürəyinə qoyur, təkbaşına həll edə bilmədiklərini uşağa layihələndirirlər.
Uşaq bilmir ki, sevilmək daha yaxşıdır.Onun daha tərbiyəli, daha itaətkar, daha uğurlu olmasına ehtiyac yoxdur. Sevilmək üçün onun dünyada olması kifayətdir. Ona görə də ailədə travmatik hadisələr olarsa, uşaq ilk növbədə özünü sevməkdən vaz keçər və ilk növbədə özünü dəyərsizləşdirir.
Uşaq özünə yazığı gəlməyi unudur, bildiklərini, gördüklərini davam etdirir, ona yazığı gəlməyən insanları yenidən həyatına qaytarır. O, zorakılığa məruz qalmağı onun taleyi hesab edir.
Beləliklə, mahnı belə davam edir:
“Mən küçə qızıyam
Mənə yaxşılıq etmə.”
Klinik Psixoloq Çağla Aras
oxumaq: 0
