Çox balaca ikən ibtidai məktəbə başlayanda anam çantamı kürəyimə qoyub deyirdi: 'Oğlum, sən həyatın yükünü daşıyırsan.' O vaxt həyatın yükünü anlamırdım. . Mən güldüm! Həyatın yükü bir neçə qələm və dəftərdən ibarət idi? Sonra böyüdüm, təbii ki. Orta məktəbə getdim. Həyatın kürəyimdəki yükü getdikcə ağırlaşırdı! Dedim ki, anam düz deyir! Sonra orta məktəbə başladım. Çantamın yükü yüngülləşməyə başladı. Sonra ümumiyyətlə çanta götürməməyə başladım. Düşünürəm ki, anam ilk dəfə səhv etdi!
Sonra universitet illəri davam etdi... Məktəbi bitirəndə anladım ki, anam yenə haqlıdır. Və həyatın yükü mənim kürəyimdə idi. Məlum oldu ki, ağır olan çanta deyil! Həyatın yükü; Təhsil həyatıma başlayanda çiynimdə daşıdığım hər şey, yaşadığım bütün təcrübələr idi... Bu, real həyatın özü idi! Siz məktəbə yenicə qədəm qoyan gənclər! Həyatın yükünü daşımağa hazırsınızmı? İbtidai məktəbə gedəndə kitablarımızı, dəftərlərimizi örtərdik. Bu, bizim üçün ayrı bir ritual idi. Çünki o, bizə məxsus bir şey idi! Bir dəfə etiketi üzərinə qoyduq, indi bizimdi! İndi isə ? Kitablar pulsuzdur, amma fərqi yoxdur. Asan sahib olmaq asan təslim olmağa gətirib çıxarır. Sonra boynumuza asdığımız silgi əlimizdə idi. Düşünürəm ki, o zaman səhv etməməyimiz bizim üçün çox vacib idi.
Çünki səhvi yaşayırdıq və onu silgimizlə silirdik. İndi nə silgi var, nə də səhvlərə verilən əhəmiyyət. Çantaları uşaqların yerinə analar aparır. Uşaqlara məsuliyyət verilmir. Ailələr onların əvəzinə öz səsləri kimi danışırlar. Beləliklə, uşaq öz hüquqlarını tələb etməyi unudur və çəhrayı bir qoruyucu buludda yaşayır. Uşaq yaxşı qiymət alırsa, bu məlumdur. Əgər pis qiymət alırsa, deməli, “müəllim mənim uşağımla məşğuldur”. Uşaq həmişə haqlıdır. Müəllimlər "çox pisdir". Uşağa yaxşı və gözəl olanın arxasınca getməyi öyrədirlər. Əgər doğru və təcrübədirsə, gərəksiz bir hərəkətdir. Uşaqlar artıq oyun oynamırlar. Artıq idman zalı dərsi əvvəlki kimi vacib deyil. Çünki gözəl uşaqlarımız bütün fiziki fəaliyyətlərdən qaçırdılar! İnternet varsa, yerlərindən qalxmadan hər şeyi bir düymə ilə edirdilər. Sizcə, bu, onların daşımadıqları çantalara görə ola bilər?
Orta məktəbə gəlib oxuyub yaza bilməyən uşaqlar var. Sizdən soruşuram. . ? Onun həyat yükünü çiyinlərinə götürməsinə mane olanlar kimlərdir? Mən balaca olanda anam nağıllar danışırdı: “Cicada və qarışqa”. Qarışqa bütün qış boyu çox işləyir və yay üçün özünə yemək toplayırdı. Sicada yay boyu alət çalır, oxuyur və oxuyur. İndi görürəm ki, ətrafımda ağcaqanadlar var! Amma təəssüflər olsun ki, onlar artıq oxumurlar, sadəcə hər şey hazır vəziyyətdə gözləyirlər. Əslində mən həmişə uşaqlardan qorxuram. Həmişə həqiqəti deyirlər: “Ana, bundan xoşum gəlmir, burax getsin, uf, buradan çox pis iyi gəlir... Yəni, uşaqlar məktəbə getməmişdən əvvəl fikirlərini ifadə edə bilirdilər! Amma böyüyəndə özlərini ifadə etmirlər.Niyə? Artıq “Kral çılpaqdır!” deyə qışqıran cəsur uşaqlarımız yoxdur. Onlar da sürüyə ilişib, olmayan paltarları tərifləməyə davam edirlər. İndi uşaqlarımızı tək buraxaq! Qoy çantanın ağırlığını kürəklərində hiss etsinlər və bəlkə bir gün Cicadas yenidən oxuyacaq...
oxumaq: 0
