Doğulduğumuz ailə, uşaqlıqdan başlayaraq, kim olacağımızı müəyyən etməkdə böyük əhəmiyyət kəsb edir. Bu proses körpənin ananın süddən kəsilməsinə reaksiyasına qədər gedib çıxır. Xüsusilə erkən uşaqlıqda müşahidə yolu ilə öyrənirik və fərqində olmadan valideynlərimizi təqlid edərək ailəmizin izini daşımağa başlayırıq. Sevilmək, tərk edilmək, güvənən bir əlaqə qurmaq və ya əksinə, qaçmaq kimi alışdığımız davranışlar belə inkişaf edir. Evdə müşahidə etdiyimiz və öyrəndiyimiz davranışlar yetkinlik dövründə quracağımız əlaqələrə reaksiyalarımızı inkişaf etdirir və müəyyən edir. Deyə bilərik ki, uşaqlıq dövründə yaşanan travmalar, laqeydlik, şiddət və əksinə, etibarlı bir bağ əlaqəsi qurmaq gələcək əlaqələrimizin müəyyənedici struktur elementləridir. Valideynlər övladlarına təməl sevgi və güvən duyğusunu yaşatsalar və onların fərd olaraq varlıqlarına hörmətlə yanaşsalar, bu uşaqların gələcək münasibətlərinə inam və sevgi bağı qurmaqdan qorxmadan sağlam şəkildə yanaşacaqlarını söyləyə bilərik. Körpəlikdən bu iki əsas duyğunu almış uşaq yetkinlik dövründə bu duyğulara görə aclıq və ya qorxu hiss etməyəcək. Sevgi əskikliyi yaşamadıqları üçün münasibətlərində partnyorlarını ana/ata fiqurları kimi qəbul etmirlər. Əksinə, sevgi və qayğıya məhəl qoymayaraq böyüyən və buna görə də güvən bağı qurmağı öyrənməmiş bir uşaq, öz münasibətlərində digər insanlardakı bu iki əsas duyğudan məmnunluq əldə etmək istəyə bilər. Bu, şüurlu davamlı bir istək deyil. İndi daxili bir boşluq olaraq təyin edə biləcəyimiz bu hiss, uşaqları sonrakı həyatlarında valideynlərinə bənzər tərəfdaşlar tapmağa sövq edə bilər. Əgər bu insan kişidirsə, onda anasına bənzətdiyi qadına qarşı hisslər yarana bilər. Bu hiss sevgi ilə çox oxşar olsa da, bu oxşarlığın altında anadan alına bilməyən sevgi və diqqət aclığı yata bilər. Eynilə, atasından diqqət və sevgi duymayan qızın atasına bənzər bir kişiyə qarşı hisslər inkişaf etdirməsinə fərqli bir nümunə götürə bilərik. İnsan ailəsindən ala bilmədiyi diqqəti ona verməyəcək birinə aşiq olur və onu o insanda tapacağını ümid edir. Uşaqlıqdan davam edən bu duyğusuzluq romantik münasibətlərdə qapalı dairə yarada bilər. Psixoanalizdə təkrarlama məcburiyyəti adlandırılan bu vəziyyət əlaqələri dalana aparır. İnsan oxşar seçimlər edir və sonra yəqin ki, əlaqəni bitirir.
Beləliklə, qeyd etdiyimiz iki əsas duyğu olan sevgi və güvən bağını almamış uşaq bu iki duyğunu axtarmaqdan başqa necə reaksiya verə bilər? Qaçırma ilə. Bəzi uşaqlar bu iki duyğunu başqa insanlarda axtarmağa davam etsələr də, bəziləri bu duyğuları içimizə alır və əlaqələr qurmaqdan qaçır. Yaxın əlaqələr xarici ola bilər və buna görə də onlar üçün qorxulu ola bilər. Güvən hissini inkişaf etdirmək çox çətin olsa da, sevgi bağına şübhə ilə yanaşa bilərlər. İnsanlar bildikləri və öyrəşdikləri duyğulara üstünlük verirlər. Etibarsızlıq təkcə romantik münasibətlərə deyil, həm də iş/dostluq/digər ailə üzvləri ilə münasibətlərə təsir edir. Uşağın valideynlərindən aldığı və ya almadığı güvən və sevgi romantik münasibətlərdə bu davranış nümunələri ilə ortaya çıxa bilər. Ona görə də sağlam sevgi münasibətinin təməli ailə daxilində qazanılan sevgi və etibardan irəli gəlir.
oxumaq: 0
