Boşanma.… Xəstəlik…. Ölüm….. Maddi çətinliklər... və ya buna bənzər bir çox səbəblər.
Və uşaq evi...
İçəri girəndə çoxlu uşaq qaçaraq yanıma gəldi. Bəziləri məni qucaqlayır, bəziləri niyə orda olduğumu bilmək istəyirdi. Onlara bir layihə çərçivəsində müəyyən bir müddət onlarla vaxt keçirəcəyimi söylədim. Onların sevincində heç nə yox idi. Əvvəlcə onların müəllimləri ilə görüşdüm. Qarşımda öz işinə sadiq insanlar var idi. Onlar gülərüz və qayğıkeş idilər. Uşaqlarla bir-bir görüşdüm. 7 və ya 8 yaşlı 15 uşaq bu yeni vəziyyətə asanlıqla uyğunlaşdı. Biri istisna olmaqla.
Müəssisəyə getdiyim ilk gün Umut sadəcə adını deyib otağına keçdi. Hər dəfə məni görəndə baxırdı. Bu sirli balaca adamın deyəcək bir şeyi olmalıdır. O, məktəbi, dostları, digərləri kimi Pokemon haqqında danışa bilərdi, amma heç vaxt danışa bilmədik. Danışmaqdan qaçırdı. O, oyunlarda iştirak etməkdənsə, bizi pəncərədən izləməyə üstünlük verdi. Onların müəllimlərindən aldığım məlumatlar məni təəccübləndirmədi. O, sinfinin ən müvəffəqiyyətli şagirdi idi və maraqlandığı idman növləri üzrə dərəcələri var idi. O, anasını qəzada itirib. O da atasını heç vaxt görməmişdi. O, balaca bədəninə o qədər ağrı verdi, amma əl çəkmədi. “O, uğurludur və gələcəyə hesablanmış məqsədləri var” deyən müəllimi fikirləşdim ki, bəlkə bu haqda danışsaq, maraqlanar, amma boşuna.
Müəssisə hər bazar ertəsi xırda cib pulu paylayırdı. Müavinət aldıqları gün onlar üçün bayram idi. Bəziləri ərzaq mağazasına qaçaraq bütün pullarını xərcləyir, bəziləri isə aldıqları yeməyi dostları ilə bölüşürdülər. Bütün həftə o cib puluna nə alacaqlarını düşünürdülər.
Belə günlərin birində üç uşaq qaçaraq yanıma gəldi.
- Sən demə...
- Yox, sən deyirsən
- ?
- Umut bacı sənin yanına gələcək amma utanır...
- Dedim utanmasın təbii ki. o gəlməlidir.
Umut utanaraq yanımda göründü. Üzümə baxa bilmədi. Arxasında gizlətdiyi bir şey var idi. baxdım. Bütün cib pulu ilə mənə qırmızı qızılgül aldı. Bu, aldığım ən gözəl hədiyyə idi, amma o, bütün cib pulunu həmin gülə xərclədi. Almaq istədiyi hər şeyi bir həftə gözləməli olacaqdı.
- Yaxşı, biz hər həftə cib pulu alırıq. Dedi: “Bu sənindir”.
O gül ən mənalı şeydi. İfadə edə bilmədiyi çox şeyləri səssizcə dilə gətirdi. Bütün dostları kimi...
Onların da keçmişi, yaşları, sevincləri və kədərləri oxşardır, lakin özlərində təkdirlər. Onlar uşaqdırlar, amma uşaqlıqdan uzaq fərdlərdir.
Onların kiçik, lakin böyük ürəkləri var, hər şeydən şikayət etmək əvəzinə kiçik bir şeyə sevinməyi bilirlər. Onlar səhv bildiklərini etmirlər. Kədərlənərək bunu etmək kimi bir şey yoxdur.
O qədər uşaq var ki, anası onları öpəndə yanağını silir və bu diqqətdən narahat olur. Anasına nifrətlə baxan. Ancaq bu uşaqlar sevgidən deyil, sevginin olmamasından şikayətlənirlər. Hər gördükləri qadına “ana”, gördüyü hər kişiyə “ata” deməyə can atırlar. Bu, onların sevgi və məhəbbətə ehtiyaclarının yaşıdlarından daha çox olması deyil. Çünki kifayət qədər qidalanmır. Doğulmaq heç kimin seçimi deyildi. Kiçik görünsələr də, böyük adamlar kimi davranmağa məcbur olsalar da...
Bu, çoxunuz üçün kiçik bir təfərrüatdır, bəlkə burada yazılanlar bizim sevgi dediyimiz şeyləri maraqlandıra bilər. Sizin üçün dəyərsiz, lakin onlar üçün həyati dəyəri olan bu anlayış hiss olunur və görünməzdir. Əgər getsəniz, qarşınıza qonaq gəldiyinə sevinən çoxlu uşaq rastlaşarsınız.Onların heç biri öpərkən yanaqlarını silməz.Heç biri digər yanağına dönməz.
oxumaq: 0
