Bir çox insan indiki anın gücünü itirib. Onlar ya keçmişlərinə yas tuturlar, sonsuz "əgər varsa" ilə mübarizə aparırlar, ya da gələcək planları ilə məşğul olurlar.
Lakin insanlar yalnız indi və burada öz taleyinə təsir etmək və bəlkə də dəyişmək üçün güc tapa bilərlər, yəni. yaşadığı anda və məkanda.
İnsan bəzən ömrünün payızına qədəm qoyan və keçmişini hesaba alan bir insana çevrilir, bəzən də bir ərəfədə gənc olur. onun üçün vacib bir imtahandır və həyatının bir yol ayrıcında olduğunu düşünərək, özünü qeyri-funksional bir narahatlığın ortasında tapır.
Beynimiz həmişə kənardadır.Həyatımızın bir küncündə ya peşmançılıq hissi keçiririk. həyatımızın əvvəlki dövrləri, yarımçıq qalmış işlər və ya hələ başlamamış, lakin artıq yaşanmağa başlayan və hətta xəyallarımızda yekunlaşan planlar. Adı nə olursa olsun, yarımçıq işlərimiz və ya yeni başlayan planlarımız ətrafımızdakı resursları dərk etməyə, anı yaşamağa və dəyərləndirməyə mane olur.
Əlbəttə, keçmişimizdən dərs almalıyıq. Dəyişiklik üçün öz səhvlərimizə və çatışmazlıqlarımıza sahib çıxmalı və beləliklə də maarifləndirmə səviyyəmizi artırmalıyıq. Ancaq bunu keçmişdə ilişib qalaraq və diqqətimizi tamamilə geridə qoyduqlarımıza yönəltməklə etsək, bütün enerjimizi boş yerə sərf edəcəyik və bir müddət sonra günahkarlıq və peşmançılıq hissləri bütün varlığımızı bürüyəcək. Məhz o zaman biz anın gücündən uzaqlaşır və daim keçmişin neqativləri ilə yaşayan biri oluruq.
Bundan əlavə, indidən uzaqlaşdıqda və daim gələcəklə məşğul olduqda, hələ baş verməmiş hadisələrin narahatlığı bizi narahat etməyə başlayır. Davamlı olaraq bir addım irəlidə düşünməyə çalışmaq, bir müddət sonra hadisələrə iki ehtimallı bir perspektiv inkişaf etdirməyimizə səbəb olur. “İmtahandan keçmək və ya keçməmək”, “Bu işdə uğur qazanmaq və ya olmamaq”, “Olmaq və ya olmamaq” kimi ağ-qara cümlələr qurmağa başlayırıq və boz bizim üçün əhəmiyyətini itirib.
Ancaq bir saniyə sonra belə bizim üçün əlçatan deyil.Görmə qabiliyyəti verilmir. Həyatın bizə nə təklif etdiyini hiss etmədikcə bilə bilmərik. Davamlı olaraq bir addım əvvəl və ya sonrakı barədə düşünmək əvəzinə “indi”yə fokuslanmaq bizi irəli aparır və sabaha aparır.
Bu anı yaşamaq bir gün yaşamaq, sevinc və kədər yaşamaq demək deyil. ətrafımızda Yaşadıqlarımızı fərq etmək, qiymətləndirmək və həzm etmək, hisslərimizə, düşüncələrimizə və davranışlarımıza cavabdeh olmaq deməkdir.
Yalnız duyğularımızı, düşüncələrimizi və davranışlarımızı yaşadığımız anda hiss edib onlara sahib olsaq, dəyişib sağlam gələcək qura və arxaya baxdığımızda bizi gülümsədən keçmişi tərk edə bilərik. 900 il əvvəl rübailəri ilə məşhur olan İran şairi Ömər Xəyyam (1048-1131) bu məfhumu çox sadə ifadə etmişdir:
Bu günbəzin altında min bir dərdi gör, dünyanı gör;
Özünü bilmədən bir nəfəs belə boş yerə sərf etmə;
Sabahı, dünəni burax, yaşadığın anı gör.
Keçən ömrümüzü nə vaxt biləcəyik. daim dünənə ya sabaha fikir vermək, bitəcək, hansı günümüz bitəcək.. Günün nə olacağını bilmirik.
İndi düşünün. Bu gün oyandığınızda son gününüz olsaydı, nə edərdiniz, necə keçirmək istərdiniz? Son gününüz olduğunu bilə-bilə valideynlərinizə və ya sevdiklərinizə pis davranardınız, yoxsa həyat yoldaşınızın və ya uşağınızın uzun müddətdir keçirmək istədiyi əyləncəli günü təxirə salardınız?
Bu günün son gün olmadığını necə bilirsiniz?
oxumaq: 0
