Hamımızın ağlımızla ürəyimiz arasında ilişib qaldığımız, ağlımızın istəmədiyi, lakin ürəyimizin itaət etmədiyi və iki ziddiyyətli vaxtlarımız olub.
Münasibətlər, xüsusən, bunun ən çox yayıldığı sahələrdən biridir. Emosiyalar daha qabarıqdır. Daim dəyişən emosiyalar yaşayırıq, bəzən müsbət, bəzən isə mənfi. Bəzən bəzi duyğuların öhdəsindən gələ bilməyəcəyimizi və onlardan qaçmaq istədiyimizi düşünürük. Hisslərimizi dinləsək, daha çox incinməkdən, zəif görünməkdən, nəzarəti itirməkdən, hisslərimizi yaşamaqdan çəkinməkdən və onlara məhəl qoymamaqdan qorxuruq. Bu dövrdə ağıl həmişə aktivdir. O, bizim emosiyalarımızı qiymətləndirir və hər zaman əsgər kimi xidmətdədir. Yaşanan duyğunun o insan üçün nə demək olduğunu müəyyən edən ağıldır. Ancaq bəzən elə bir vaxt gəlir ki, bu ayrılmaz ikili öz daxilində münaqişəyə başlayır. Birinin istədiyi, digərinin bəyənmədiyi, qarşıdurma böyüyür və nəticədə verdiyimiz qərarda qərarsızlıq və ya rahat olmaya bilərik.
Bəs bu vəziyyətdə nə etməliyik? Belə bir münaqişə baş verəndə bu münaqişəni necə qiymətləndirməliyik?
Əslində ağıl da, ürək də bizim xeyrimiz üçün mövcuddur və ayrılmaz bir bütövün iki ayrı hissəsidir. Onların hər ikisi bizim “ehtiyacımızı” müxtəlif yollarla qarşılamağa çalışırlar, lakin əsasən. Biri sevilmək, xoşbəxt olmaq ehtiyacımızı qarşılasa da, digəri təhlükəsiz olmaq ehtiyacımızı qarşılayır və bir vəziyyətdə hər ikisi əslində bizim rifahımız üçün rol oynayır. Ağıl nəzarət edən tərəf olduğu halda, məntiqli olanı seçməyə çalışır, ürək isə istədiyini etməyə çalışan dəcəl uşaq kimidir. Münaqişə məhz bu anda baş verir. Bu münaqişə anında adətən özümüzə deməyə öyrəşdiyimiz şey “hansı dinləməliyəm?” olur. Halbuki etməli olduğumuz təkcə bir tərəfi deyil, həm də hər iki tərəfin səsini dinləməkdir. Tək gözlə görmək həyat keyfiyyətimizi pozduğu kimi, onlardan birinə məhəl qoymamaq da böyük bir hissəmizi görməməzlikdən gəlmək deməkdir. Etmədiklərimiz bizi narahat etməyə və narahat etməyə davam edir. Bu halda etməmiz lazım olan, hər ikisini eşitməklə ehtiyaclarımızı anlamaq, hər ikisini qane edəcək bir orta yol tapmaq, bir sözlə, “inteqrasiya”ya nail olmaqdır. İnteqrasiya bizə özümüzü daha yaxşı hiss etməyə və özümüzə doğru səyahətimizdə irəliləməyə imkan verir.
oxumaq: 0
