İnsanın mənəvi quruluşu elmin uzun müddətdir ki, üzərində tədqiqat və müşahidələr apardığı mürəkkəb və geniş formalaşmadır. Bu formasiyanın kəşfi ilə bağlı nəzəriyyəçilər bizə müxtəlif perspektivlərdən fərqli portretlər təqdim edirlər. Nəzəriyyəçilərin ümumi və fərqli cəhətlərini araşdırdıqda nəzəriyyəçinin öz həyatının yaratdığı nəzəriyyəyə təsirinin böyüklüyü diqqəti çəkir. Davamlı olaraq miqrasiya edən bir nəzəriyyəçi şəxsiyyət çaşqınlığı, valideynləri ilə ünsiyyət qura bilməyən və ailədə əskiklik hiss edən nəzəriyyəçilər bağlanma nəzəriyyəsi üzərində işlədiyi kimi, sənətçinin sevgi ağrısını da özündə birləşdirdiyi kimi, öz həyat izlərini nəzəriyyəsinə hopdurur. “çıraqda sönən alov soyuqdur” deyərək sənətinə daxil olub. Nəzəriyyəçinin subyektivliyi əslində bizə gələn müştərinin unikallığını göstərir. Qurduğumuz hər bir əlaqənin başqalığı və bənzərsizliyi eyni şəkildə terapiya seansına ötürülür.
Müştərini nəyin sağaldırdığına dair tədqiqatlarda öyrənilən bütün nəzəri biliklər 10-15-dən çox az təsir göstərir. %, müştəri ilə real münasibət 45% təsir edir.Onun müalicəvi gücündən artıq olduğu bildirilir. Müştəri ilə seansda ünsiyyət balansının yaşanması müştərinin seansdan kənar həyatına köçürə biləcəyi böyük bir qazanc kimi qəbul edilməlidir.
Psixoterapiya sənətdirmi? Yoxsa elmdir? Bu gün görülən işlərin çoxölçülü olması, iş materiallarının mücərrəd olması mübahisənin əbədi olaraq davam edəcəyindən xəbər verir. Bu suala təsir edən digər amil elmin abstraksiyaya qarşı aşağı dözümlülüyü və sənətin abstraksiyaya yaxınlığıdır. Ölçüsüz dəyərlər üzərində işlədiyimiz elm sahəsində nəzəri biliklərdən, elmdən qopmadan, qarşımızdakı insanın bənzərsiz olduğunu unutmadan çalışmaq terapevt olmağın əsas meyarı kimi görünür. İpdəki akrobat kimi balanslı və sakit olmaq, rəssam kimi təbii və maye olmaq...
oxumaq: 0
