Mən əvvəlcə uşaq ola bilmədim, çünki atamın işində köməyə ehtiyacı var idi. Mən kombinezonumu geyinib dülgərlik sexinə girəndə cəmi on bir yaşım var idi. Anam həmişə xəstə idi və başı ağrıyırdı. O vaxt qardaşlarımın və bacımın nə işlə məşğul olduğunu, niyə seçildiyimi bilmirəm, amma fiziki cəhətdən işləməkdə çətinlik çəkdiyimi xatırlayıram. Sonra atam son nəfəsini verəndə anamı və başqalarını mənə əmanət etdiyi üçün gənc qız ola bilmədim. Ona görə də universitetə gedə bilmədim. Sonra ailə qurdum, amma qadın ola bilmədim. İş etməyi və məsuliyyət daşımağı sevməyən bir həyat yoldaşım var idi. Evimizin, oğlumuzun gələcəyi üçün çalışdım, mübarizə apardım. Həyat yoldaşımın mənə nə qədər qayğı göstərdiyini və sevdiyini bilmirdim, amma axırda mən onu sevdim. Nəhayət ana olanda qadın olacağımı düşündüm, amma bacarmadım. Oğlum üçün əlavə işlərdə işlədim. Onu mütləq oxumağa vadar edərdim. Kollecə gedəndə onun rahat olması üçün əlimdən gələni etdim. Hər həftə sonu onun evini təmizləyirdim və yemək bişirirdim. Sonra bir gün dedi ki, ana, mən evlənirəm. İstəməsəm də çoxlu borca girib toy etdim. Etdiyim hər şeydən sonra oğlum və gəlinimdən layiq olduğum hörməti ala bilməyəndə “depressiya” deyilən bir xəstəliyə tutuldum. Artıq həyatdan zövq almırdım və heç nə yemək istəmirdim. Gecələr yata bilmirdim və bütün bədənimin ağrıdığını hiss edirdim. Qısa müddətdə iyirmi beş kilo arıqladım. Ətrafımda çoxlu dostlarım var idi, həyat yoldaşım, dostum... Qəzəbimi atmaqda mənə kömək edə bilməyəcəklərini anlayanda onlardan birinin dəstəyi ilə psixiatra müraciət etdim. Müalicə prosesi başlayanda ümidsiz idim, amma nəhayət ki, bu illər ərzində özüm üçün heç nə etmədiyimi və istəklərimə məhəl qoymadığımı anlayanda hər şey dəyişdi. O zaman mən “qadın oldum”...
Qurbanlıq həyatımızın bir parçasıdır və biz bilirik ki, fərd özünü həddindən artıq qurban verməsə, şəxsiyyətlərarası münasibətlərin tənzimlənməsinə müsbət töhfə verəcək. Ancaq görürük ki, həddindən artıq fədakarlığın nəticələri özünü qurban verən fərd üçün çox da müsbət deyil. Burada fərd özünü qurban verir və başqalarının ehtiyaclarını ödəmək üçün öz ehtiyaclarına məhəl qoymur. O, yaşadığı problemləri danışmaqdansa, başqalarının problemlərini dinləməyə üstünlük verir. O, həddindən artıq məsuliyyət hissi ilə başqalarının sözdə məhrumiyyətlərini kompensasiya etməyə çalışır. aşmaq Həddindən artıq fədakarlıqda insan bunu öz iradəsi ilə edir. Başqalarının müdafiəyə ehtiyacı olduğuna inanır və onlara həddindən artıq diqqət yetirir və çətin vəziyyətlərə düşməməsi üçün əlindən gələni edir. Bunu edərkən, sanki öz ehtiyacları önəmli deyilmiş, hətta özünü fəda etdiyi insanlardan heç bir şey gözləmirmiş kimi görünə bilər, lakin cavab almadıqda şiddətli qəzəb yaşaya bilər. Bunun səbəblərindən biri də özünü qurban verən insanların emosional cəhətdən məhrum olmasıdır. Fədakarlıq edərkən ətraflarına toplaşan çoxlu dost və qohumları görürlər, eyni zamanda emosional ehtiyaclarının necə nəzərə alınmamasından narahat olduqlarını hiss edirlər. O qədər ki, bu narahatçılıq nəticəsində onlar fədakarlıq etməyi dayandırıb qarşı tərəfi cəzalandırmaq istəyə bilərlər. Zaman keçdikcə son dərəcə fədakar olan insanlarda bəzi ruhi və fiziki narahatlıq əlamətləri yaranır. Yorğunluq, bədən ağrıları, yuxu problemləri və depressiv şikayətlər bu insanlarda baş verə biləcək əlamətlərdir. Həddindən artıq fədakarlığın belə mənfi nəticələrinin olduğunu anladıqda, buna necə nəzarət edə bilərik? Hər şeydən əvvəl anlayın ki, öz ehtiyaclarınız ətrafınızdakı digər insanların ehtiyacları qədər vacibdir. Həyatınız boyu özünüz üçün nə etdiyinizi düşünün. Başqalarının məhrumiyyətlərinə inamınızı yenidən nəzərdən keçirin. Maraqlıdır, onların sizin qayğınıza, köməyinizə nə qədər ehtiyacı var? Bəzi məsələlərdə çox məsuliyyətli ola bilərsiniz? Unutmayın ki, həddindən artıq fədakarlıq sağlamlığınıza, ehtiyaclarınıza və digər insanlarla münasibətlərinizə zərər verəcəkdir. Qurban kəsərkən vidalaşanlardan olmayın...
oxumaq: 0
