Həyatınızda hansı mühitə girməyinizdən asılı olmayaraq, ətrafda qaçıb işi bitirdiyinizi görürsünüz? Siz bunu edirsiniz və bunu edirsiniz və sonra təəccüblənirsiniz: "Niyə həmişə bunu edirəm?" Soruşursuz yorulmuşam deyənlər üçün nə qədər ala biləcəyimizi düşünürük? Biz nə qədər tez-tez “yorğunam?” deyirik, “mən bu qədər bacarıram, mənə kömək edə bilərsənmi?”
Mənə elə gəlir ki, biz bunu demirik. sanki hər şeyi özümüz etməli olduğumuzu düşünürük.Başqalarını xoşbəxt etmək anadangəlmə bizə verilmişdir.Sanki bir vəzifədir.
Bunun səbəbini heç düşünmüsünüzmü?Heç dayanıb sorğu-sual etmisinizmi? heç dedin ki, "mən niyə beləyəm?” Bir "sən” tapacaqsan?Keçmişdə anasını sevindirməyə çalışan, ora-bura qaçan... heç dayanmadan... hər zaman xoşbəxt olmağa çalışan sənin içindəki uşaqdırmı? onu xoşbəxt et?Niyə bunları soruşuram?Ona görə soruşuram ki,"İnsan anası ilə necə əlaqə qurursa,həyata da elə bağlanar" ". Anası ilə münasibət qurduğu kimi həyatla da münasibət qurur. Əgər onu xoşbəxt etmək vəzifəsini öz üzərinə götürür, ətrafdakıları daim sevindirməyə çalışır... Onların bədbəxtliyinə dözməz, ətrafdakılara daima “yorulma, mən yorulacağam. nə" deyir.
oxumaq: 0
