Bu gün Dünəndən Yaşlıyıq

Bu gün nə oldu ki, dünənə qədər avtobuslarda yer verdiyimiz, küçədə rastlaşdığımız zaman kiçik bir təbəssümlə içimizə rahatlıq verən rəğbətli qocalarımız üçün küçədə ova çıxdıq. nağıl kimi dinlədiyimiz köhnə zamanların nağılları? O, dövrün oyuncağı olan telefonunu götürüb kamerası ilə qocanın arxasınca getməyə başladı. Sosial şəbəkələr yetərli deyilmiş kimi, yaşlıların ovlanması hətta milli kanallarda belə reytinq rekordları qıran görüntülərə çevrildi. Doğrudan da görəsən, kimsə öz psixi vəziyyətini düşünürmü? Biz onlara onların nöqteyi-nəzərindən baxırıq və hiss etdikləri ilə empatiya edirikmi? Halbuki niyə əvvəlki günə nisbətən hər keçən gün qocaldığımızın fərqində deyilik? İnsan həyatının mərhələləri necə ardıcıldır? Biz doğuluruq, qayğıya ehtiyacımız var və özümüz yaşamaq bacarığımız yoxdur, yaşadıqca müstəqil oluruq və qocaldıqca yenidən qayğıya möhtac oluruq.Həyat əyrisi sıfırdan başlayır, çatdıqdan sonra yuxarı xətt, yenidən sıfıra doğru enməyə başlayır və sıfır nöqtəsinə çatdıqda başlanğıcın sonu olur. Bu dəfə körpəlikdən uşaqlıqdan bir fərq var, insan bütün yaşantılarla sonun yaxınlaşdığını bilir. Həyat əyrisi azaldıqdan sonra Alzheimer, demans və gec depressiya kimi ruhi xəstəliklərin artması ilə yanaşı fiziki hərəkətliliyi məhdudlaşdıran oynaq xəstəlikləri, dil danışma və görmə pozğunluqları kimi fiziki simptomlar da mənfi emosional vəziyyətlərə səbəb ola bilər. dəyərsizlik, özünə acımaq və ya mərhəmətə dözə bilməmək. Bu təcrübələr və sonun yaxınlaşdığını bilmək yaşlı insanların reaksiyalarını formalaşdırır.

Bəzi insanlar həyatları boyu əziyyət çəkib, çalışıb yoxsulluq çəkib, bəlkə də bolluq yaşayıb, itiriblər və içlərində fırtınalar qopur. çoxlu dost itirməyin təkliyi və üsyanı. Bəs biz nə edirik?Bütün bir təcrübənin sonunda qoyub getdikləri son kozır “hörmət”i də əlimizdən alırıq ki, başa düşməyə çalışmadan sosial mediada bəyəni toplasınlar.Deyərək sizi danlayırıq, aşağılayırıq. sənin xeyrin üçündür. Unuduruq ki, o dayı bir vaxtlar sənin müəllimin, bəlkə də səni böyüdən atanızın müəllimi olub. İndi bilmiş kimi davranırıq, o, keçmişdə tutduğu vəzifəni düşünmürmü?

Artıq ömrünün sonuna yaxındır Yoluxduğunu bilən yaşlılara deyirik, çölə çıxma, öləcəksən, virus var deyirik. Ola bilsin ki, o, artıq ölümü gözləyir. Həqiqətən riski onun dəyərlərinə uyğun olaraq, həyatını nəzərə alaraq, hörmətini itirmədən, həssaslığını unutmadan, xəstəlikləri ehtimalını qaçırmadan izah edə bilsəydik...

Bunun üçün əlbəttə ki, , biz əvvəlcə necə dinləməyi bilməliyik. Cəmiyyət olaraq qarşılaşdığımız ən böyük problemlərdən biri də ünsiyyət qura bilməməyimizdir.Düzgün ünsiyyət üçün ilk növbədə dinləməyi bacarmalıyıq. Dinləmək kifayətdirmi? Əslində tək dinləmənin mənası yoxdur, əgər biz nə dinlədiyimizi başa düşməsək, dinləməyəcəyik. Biz başa düşmək üçün deyil, tənqid etmək üçün dinləyirik, bu, əsl dinləmək deyil. Sağlamlığımızın təhlükə altında olduğu bu dövrdə sağlam ünsiyyətə ehtiyacımız var. Həyatı ciddiyə almaya bilərsiniz, çünki həyatın ciddiyə alınması lazım olduğuna qulaq asmamısınız, amma ətrafınızda həyatı ciddi qəbul edən və dinləyən insanlar var.

 

oxumaq: 0

yodax