Adını çəkdiyim babam Həsən (əslində o, atamın babası idi və biz, nəvələri ona “Qar baba” deyirdik) Qurtuluş Müharibəsi veteranı idi. Müharibə illərində bir xalq olaraq hamı aclıq və yoxsulluqla sınağa çəkildi. Bu səbəbdən də mərhum çox qənaətcil insan olub. Onun nəsli israfçılıqdan uzaqlaşıb, sabahı düşünüb, tökülən çörək qırıntılarına hörmətlə yanaşıb.
Gələcək nəsillər də kasıblığı gördülər: çörək pulu ilə çörək aldılar, bolluq olsa da, hərəkətə keçdilər. ehtiyat tədbiri olaraq sabaha "qənaət" etmək.
Bir sözlə, bir xalq olaraq gələcək nəsillər (övladlar, nəvələr) hər zaman fərqinə varmadan, çətin zamanların təsirindən asılı olaraq düşünülmüşdür. mövcud mədəniyyət. “Qənaət” davranışı məcburi hala çevrilib. “Nəlik, keyfiyyət” yanaşması ilə nə isə həmişə bir küncdə gizlədilib.
Bizim çağımızda qənaətlə həddi aşmış, yeddi sülaləsinə yetəcək qədər pul yığmış insanlar olub (onlar toplamaqda ifrata varıb). Nəticədə, mövcud sosial və iqtisadi tarazlıqlar mənfi təsirləndi, humanist paylaşımlar qismən unudulub.
Nə deyək! Ehtiyatlı və qənaətcil olmaq yaxşıdır, lazım olan qədər qənaət etmək faydalı ola bilər, amma balansı pozacaq qədər qənaət etmək sağlam deyil, sosial cəhətdən hər birimizə mənfi təsir göstərir. “Qənaət edək, amma verməyi də bilək” ki, incə balanslar qorunsun.
oxumaq: 0
