Əlaqə dedikdə ağlımıza hər cür şey düşür, əminəm. Biz bunu bir insana, canlıya, bir şeyə, hadisəyə, bir məqama və ya bir hissə cəlb olunmaq kimi bütün hisslərimizə bağlılıq deyirik. Biz bunu sevirik, buna bağlılıq deyirlər, ondan imtina edə bilmirik, yenə bağlılıq deyirlər. Sevdiyimiz yeməkləri eyni yerdə sifariş etsək də, sonda “bağlandım” deyirik. İçimizdə bizi motivasiya edən və həvəsləndirən hər bir duyğunu bağlılıq olaraq adlandırırıq. Gəlin görək, həqiqətən bunu düzgün edirikmi? Psixologiyaya görə bağlılıq; Fərdin başqa bir insandan yaxınlıq gözləməyə meyli və bu adamın yanında olduqda fərdin təhlükəsizlik hissi olaraq təyin olunur. Yəni içimizdəki hər bir həyəcana və təslim ola bilməmək hissinə yönəltdiyimiz bu anlayış yalnız insanları əhatə edir. Məncə eyni makaronu çox sevdiyimiz üçün həmişə eyni yerdə yeməyimizin səbəbi mədəmizi bir az sevməyimizdir.
Psixologiyada təyin olunduğu kimi, bağlılıq bizə qarşıdakı insanı yalnız ehtiyaclarımızı qarşılayacaq fərdlər kimi görməməyimizi söyləyir və bunu qəbul edir. Kiməsə bağlı olduğumuzu hiss etdiyimiz anda, qarşıdakı insanı bizim üçün hər şeyi etməli olan fərdlər kimi görürük. Kədərləndiyimiz zaman onu aradan qaldıra bilən tək insan bağlandığımız insandır və ya xoşbəxt anlarımızın bütün səbəbləri o insanda cəmləşir, ya da o insan bizi daima xoşbəxt etməlidir. Bu mənada düşünürəm ki, biz hamımız bir-birinə bağlanmağı səhv başa düşdük və bu şəkildə çox xoşbəxtik.
Əsrlər boyu bütün kitablar, filmlər, mahnılar və xalq mahnıları bizə bu duyğunun dünyada ən unikal şey olduğunu bildirir. Onlar bütün ağrı və sıxıntılar altında bir-birlərinə qovuşmaq üçün özlərindən vaz keçən insanlar haqqındadır. Hər sözün altında bir göz yaşı, bir tərk edilmə, bəlkə də birləşə bilməmək hissi ilə bütün özünü itirmək var. Bəzən deyirlər ki, sevgilərinin davam etməsi üçün bircə şeyin, “bağlanmanın” kifayət etmədiyini, hiss etdikləri sevginin sanki damarlarından axır. Bütün dünya onlara qarşı durduqda və atacaqları son addım olanda həmin şəxsə doğru o addımı atdıqlarını göstərirlər. O qədər gözəl ümumiləşdiriblər ki, bağ qurmaq yalnız qarşı tərəfdən sevgi gözləməsinə əsaslanmalıdır... İndi baxdığımızda imtinalara “bacarmam” deyirlər. Getmək üçün bəhanələr tapın O, öz həyatını düşünən bütün bir qrup insanın sevgisini bir kənara qoyaraq, böyüyür və onun üçün ən yaxşı olduğuna inandığı həyatın pillələrini qalxmağa çalışır. Sevgisizliyin olmadığı bir yerdə ilişib qalacaqlarını, gecə yatmağa gedəndə isə tikişlə ayrılaraq imtina etdikləri bağın künclərindən yapışacaqlarını bilmirlər. Zaman insanlara qarşı qəddarlaşdıqca, insanlar bağlandıqları insanlara daha gizli münasibət göstərir və bu hissdən qaçmaq üçün diblərə doğru tələsirlər. Ona görə də deyə bilərəm ki, köhnə sevgilər nə qədər gözəl idi, köhnə dövrlərdəki hər şey kimi... O sevgilər ki, kimsə nə desə desin, son nəfəsinə qədər təslim olmadan yaşamağa çalışıb. Dağlar dırmaşırdı ki, bir cüt göz görsün, ya da qəzetə verilən məktublar sevdiklərinə çatsın... O dövrlərdə insanlar sevdikləri qədər sevdikləri üçün də fədakarlıq edirdilər. Ürəklər bir an deyil, onu reallaşdıran insana bağlıdır. Sevginin bəzən bəs etmədiyini, nə edilirsə edilsin, aralarındakı o bağın qayçı ilə kəsildiyini izah etmək üçün belə gözəl cümlələr yazılıb. Bəzən o sevgiyə və aralarındakı keçilməz bağa heç nə olmamaq üçün necə imtina etdiklərini izah edirdilər. Necə ki, İzzet Günayın Türkan Şoraya dediyi kimi: 'Sevgi az idi, çoxdan görüşəcəkdik.'
Ürəyinizdə olanın yolunuzu işıqlandırdığı anları möhkəm tutun. Eyni hisslə yolun sonunda sizi gözləyənlərə, kilometrlərlə qaçsanız və xroniki bağlardan qurtulsanız belə, bu hissdən tutun. Və fikirləşin ki, imtina edə bilməyəcəyinizi düşündüyünüz şey bir ipin, yoxsa iki cüt gözün sonudur? İndi sizdən soruşuram ki, biz həqiqətən bağlıyıq?
oxumaq: 0
