Sahib olduğunuz şeylərdən hansı 100 il sonra, böyük ehtimalla öləcəyimiz zaman sizin üçün vacib olacaq? Bank hesabınızdakı və ya daşınmaz əmlakınızdakı pulun miqdarı, paltarlarınız, kefləriniz, kədərləriniz... Və övladlarınız. Bəli, geridə qoyduqlarınız hələ də uşaqlarımızın qayğısına qalacaqlar. Biz onların sağlamlığına, xoşbəxtliyinə, uğurlarına əhəmiyyət veririk, sanki bizi təmsil edirlər. Onlar həm dünya ilə əlaqəmiz, həm də işimizdir. Bu, sözün əsl mənasında, buradan ayrılarkən geridə qoyduğumuz ən şirin səsdir. Ona görə də biz uşaqlarımıza əsl dəyər verməyi bacarmalıyıq.
Görəsən insanlar niyə uşaq sahibi olmaq istəyirlər? Niyə hər hansı sağlamlıq problemi olan bəzi insanlar qeyri-adi səylər göstərir və analıq və ya atalıq hissini yaşamaq istəyirlər? “İllər sonra qocalanda qayğımıza qalacaqlar” cavabı heç də yetərli və inandırıcı deyil. Bizi ana və ya ata olmağa sövq edən daha böyük bir təkan olmalıdır. Bu, yəqin ki, genetik təzyiqdir. Deməli, bu baxımdan böyüklərin əslində öz uşaqlarına ehtiyacı var. Bəs necə olur ki, övladları böyüdükcə bəzi böyüklər onlara bu şansı verən uşaqlarına qarşı daha sərt davrana bilirlər? Halbuki, o körpənin sayəsində ailələri sevinmədimi? Birgə doğulan bu körpəni nənələr, babalar, qonşular qucaqlamadımı? Körpə böyüdükcə valideynlər də böyüyür və yetkinləşirlər. Övladı üçün malını, malını, hətta canını belə verən valideynləri həmişə eşitmişik, görmüşük. Ancaq ata ilə müqayisədə ananın yeri fərqlidir. Çünki körpəni dünyaya gətirən odur. O möcüzəvi südü müqəddəs bədənlərində yaradan, körpələrini bəsləyən də onlardır. Atalara gəlincə... Araşdırmalara görə, ataların sevgi dolu təmasda olduğu uşaqların intellekt səviyyələri daha yüksəkdir. Yəni valideynlər iki qanadlı quş kimidirlər. Xoşbəxt və uğurlu gələcək üçün hər iki qanad öz vəzifələrini layiqincə yerinə yetirməlidir. Əgər ana və ya ata zərurətdən artıq yük daşıyırsa və məsuliyyəti öz üzərinə götürürsə, şübhəsiz ki, bu, uşaq üçün mənfi nəticələrə səbəb olacaq, çünki digəri öz vəzifələrini lazımi səviyyədə yerinə yetirə bilməyəcək.
Bəlkə də başa düşməyin ən asan yolu budur. qadının həqiqətən ana olub-olmaması, övladı olub-olmaması, başqasının uşağına baxa biləcəyini görmək üçündür. Ana istəyi, ka Bu, dinlərdə çox güclü motivasiya mənbəyidir.
DOĞUM YOXSA BÖYÜŞMƏK?
Qədim zamanlarda Qafqazda üsyan olub və padşah öldürülüb. Kraliça çətinliklə qaçır və həyatını xilas edir. Lakin çamadanlarını yerləşdirməklə çox məşğul olan kraliça körpə oğlunu sarayın otaqlarından birində unudub. Bu vaxt qulluqçulardan biri körpəni orada ölümə buraxmaqdansa, öz həyatını riskə atır və uşağı götürüb saraydan qaçırır.
Xidmətçi kasıb həyat sürsə də körpəni böyüdür. illərdir. Təxminən on ildən sonra hakimiyyət yenidən dəyişir və köhnə hökumət tərəfdarlarına amnistiya verilir. Bundan fürsət kimi istifadə edən keçmiş kraliça ölkəsinə qayıdır. Və nökərini tapır və oğlunu, əslində ölkənin yeni vəliəhdini istəyir. Qulu onu öz övladı kimi gördüyü üçün artıq ona vermir. Onlar məhkəməyə verilir.
İş müzakirə edilərkən hakim hər iki qadını haqlı hesab edir. Çünki onlardan biri uşağın doğulmasını, digəri isə baxımını təmin edirdi. Başqa sözlə, hər iki tərəfin uşaq üzərində hüquqları var.
Nəhayət, hakim varisin əsl anasını üzə çıxarmaq üçün kiçik bir oyun oynamağa qərar verir. Məhkəmə salonun ortasında diametri bir metr olan bir dairə çəkir və uşağı ortada yerləşdirir. Hər iki anaya uşağın bir qolundan tutmağa imkan verir. Oyun çox sadədir. "Başla" əmri ilə analar uşağı qollarından yan tərəfə çəkməyə çalışacaqlar.
Qadınlar uşağı güclə çəkərək qalib gəlirlər; Bununla belə, keçmiş kraliça uşağı öz tərəfinə çəkməyi bacarır. Qulluqçu başqa şans istəyir; amma yenə itirir. Qoca kraliça oyunu qazandığına görə çox sevinir. Xidmətçi hakimə səslənir:
-Amma uşağım ağrıyır. Ona görə də onu tərk edirəm.
Hakim artıq bu oyunu şüurlu şəkildə oynayıb. Ona görə də uşağı yenidən qulluqçuya, yəni əsl anasına verir.
oxumaq: 0
