Başqalarını düşünmək haqqında o qədər yazılıb və deyilib ki... "İynəni başqalarına, vintini özünə tax." "Özün üçün istədiyini başqası üçün arzu et, özün üçün istəmədiyini başqası üçün istəmə." və s...
Amma nədənsə son vaxtlar yazılanların, çəkilənlərin gündəlik həyatda tətbiqini görə bilmirik... Nələr dəyişir... Cəmiyyət olaraq nələri itiririk?.. Bəzən bizə dəyər verənlərin dəyərini ya heç anlamırıq, ya da çox gec dərk edirik... Onları itirdikdən sonra... Çox gec olandan sonra...
İndi anamın bir hekayəsini xatırladım. Qonşularımızla söhbət... Çox gec olmadan dəyər vermənin gözəl nümunəsi ola bilər... O hekayəni çatdırmağa çalışacağam... İki qardaş var idi... İkisi də. Onlar atalarından miras qalan kiçik fermada işləyirdilər... Bir az böyük qardaş evli idi, beş övladı var idi... Digəri subay idi. Hər günün sonunda məhsullarını və qazanclarını bərabər bölüşdürürdülər...
Bir gün subay qardaş öz-özünə dedi: "Bizim məhsulumuzu və qazancımızı bərabər bölüşdürməyimiz düzgün deyil; mən təkəm və mənim çox ehtiyacım yoxdur”. Bu fikirlə o, hər gecə evindən çıxıb gizlicə qardaşının evindəki taxıl anbarına bir kisə taxıl aparmağa başladı.
Bu arada evli olan böyük qardaşı öz-özünə dedi: “Bu Məhsulumuzu və qazancımızı bərabər şəkildə bölüşməyimiz ədalətli deyil, üstəlik mən evliyəm: "Mənim qocalanda mənə baxa biləcək həyat yoldaşım və uşaqlarım var. Ancaq qardaşımın mənə baxacaq kimsəsi yoxdur. qocalır”. Belə ki, qardaşı hər gecə evindən çıxıb gizlicə qardaşının taxıl anbarına bir kisə taxıl aparmağa başlayıb.
Onların anbarındakı taxılın miqdarı dəyişmədiyi üçün heç biri nə baş verdiyini anlaya bilmirdi. illərlə... Taxılın bir gecəsi qaranlığa kimi bir-birinin anbarına gizli taxıl qoydular.Ta ki biz onu daşıyarkən toqquşduq. O an nə baş verdiyini anladılar... Dərhal çuvallarını yerə atıb bir-birlərini qucaqladılar...
Bu, başqalarına dəyər vermənin gözəl nümunəsi deyilmi?... Yox sözlə, amma mahiyyətcə... Nəinki nəzəri, həm də praktikada tətbiq oluna bilən təcrübə.sevgi... Məncə, bu, sevginin əsl formasıdır, saxtakarlıqlarına dəfələrlə şahid oluruq. .. Təsdiqə ehtiyac duymadan sevmək, özündən artıq düşünmək... Və gözləmədən vermək... Arzu edirəm ki, belə bir sevgi ilə sözdə deyil, mahiyyətdə qarşılaşasınız...
Dostluqla....
>
oxumaq: 0
