Bağışlamaq demək asan, lakin həyata keçirmək çətin bir anlayışdır. İçimizdə yanan od kimi yaşadıqlarımız, bizə edilənlər, haqsızlıqlar...
Ağlımızın bir tərəfində dayanırlar. "Kaş ki, vaxtı gəlsə, bir gün qisasımı ala biləydim." Biz gözləyirik. Sakit və səbirlə ovunu gözləyən aslan kimidir. Sirr...
Sadəcə bilirik ki, hər yeni günə oyananda orada mövcud olan, enerjimizin bir hissəsini ayırmalı olduğumuz, bizi məşğul edən hadisə/şəxs var. beynimizdə... Əslində biz öz canımızdan yeyirik.bir şey.
Yəni o insana baxanda o insana zərər veririk, yoxsa ən böyük zərəri özümüzə veririk? bunu aydın başa düşə bilsəydik.
Daxili narahatçılıq, axtarış...
Bu çətin həyatda ağlımızı məşğul edən bir şeyin bizə nə qədər faydası ola bilər?
Bəs, bağışlamaq bu qədər asandırmı? Hər kəs, hər şey bağışlanmalıdırmı?
Məşhur "Kimyagər" əsərinin müəllifi Paul Coelho deyir; “Bağışla, amma heç vaxt unutma, yoxsa yenidən incidiləcəksən. Bağışlamaq sizin baxışınızı dəyişir, unutmaq isə dərsinizi itirir.”
Əslində bizim deməyə çalışdığımız budur. İncitdiyiniz, sizi pis hiss etdirən bütün insanlar əslində biləklərinizi zəncirləyib sizi yerin altına çəkən qüvvələr kimidir.. br /> Bağışlamaq sizi ən çox azad edir, ayağınızı sıxan zəncirləri qırmağa imkan verir. . Bu, yüksəlməyiniz üçün böyük bir addım olardı.
Bu, dünyaya və həyata fərqli baxış bucağından baxmağa imkan verir. Əslində, bu, gözümüzün qabağında olan və həyatımızda yeni bir dövrə girməyimizə imkan yarada biləcək imkanları görməyə imkan verir.
Bağışlamaq, özünüzə verə biləcəyiniz ən yaxşı hədiyyədir. Bu, ağlınızı azad etməkdir. Artıq pusquda gözləmək lazım deyil. İndi enerjinizi daha səmərəli istifadə edə bilərsiniz.
Bəs unutmaq?
Unutmaq, görməməzlikdən gəlmək demək deyil. Unutmaq, olmamış kimi davranmaq, eyni səhvi təkrar-təkrar etməyə və yaratdığın çuxurdan çıxa bilməməyə səbəb olacaq.
Bağışlamaq unutmaq deyil.
< br /> Unutmaq da bağışlamaq demək deyil.
Bağışlamaq, baş verən hər şeyi qəbul etməyin acı və şirinliyini özü ilə gətirir. Xatirələr yerində qalır, amma əvvəlki qədər ağrı vermir. Ağlına gəldikdə, bəlkə də "Ah!"
Unutmaq həyatınızda heç vaxt belə bir şey olmadığını söyləmək kimidir. Heç olmamış kimi davranır. Qaçmaqdır. Ağrı və pis hisslərdən xilas olur. Belə anlarda xatırlamamaq istərdik. "Qoy bir şey olsun və mən yaşadıqlarımı unudacağam." deyirik. – Dərman yoxdur? həkimə həkimə gedirik. "Mən sadəcə gözlərimi yumub açacağam və hər şey bitəcək." Biz istəyirik. Çünki xatırlamaq ağrı verir.
"Yaxşı, biz nə qədər qaça bilərik?"
"Nəfəsimiz bu yükləri nə qədər daşıya bilər?"
“Bir yerdə yorulmaq istəmirik?”
Dayanıb yorulduğumuz zaman təhlükə ən çox başlayır. Nə olursa olsun, yenə eyni səhvdə özümüzü tapırıq. O çuxur bizi yenidən içəri çəkdi. “Hər kəs mənimlə istədiyi kimi davransın, mən də onları bağışlayacağam. Bu baş verəcəkmi?” Dediyinizi eşidirik.
Bağışlamadığınız zaman nə baş verir? Hər səhər eyni ağrı, eyni qəzəblə oyanıb heç nədən həzz almamaq həyatı bu qədər mənalı edəcək?
Əslində bağışlamamaq nifrət etdiyimiz insana və ya insanlara deyil, özümüzə qarşı haqsızlıqdır. Damla damla damlayan və nəhəng bir hovuzu dolduran kran kimi ruhi və fiziki sağlamlığımıza gündən-günə mənfi təsir edən bir şeydir. Təzyiq, şəkər, miqren, mənşəyi bilinməyən xroniki ağrılar... Özümüzə qarşı apardığımız müharibədir! Qarşı tərəfi tanıya bilmərik, amma bilirik ki, siz tərəfinizin vurduğu zərəri çox yaxşı bilirsiniz.
Təsəvvür edin ki, bağışlaya bilmək sizi bütün yüklərdən azad edir, zəncirlərinizi qırır, pulsuz. Qəlbin azad həyatdır, “Ah!” Bu, sizinlə keçirdiyiniz bir ömürdən daha çox məna kəsb etməlidir. Buyurun. "Bağışla..." onun üçün deyil, özünüz üçün.
oxumaq: 0
