Hər dəfə mobil telefonumuzu əlimizə alanda...
Ötən gün getdiyimiz bir restoranda bir cütlük diqqətimi çəkdi, onlar qızılgüllərlə örtülmüş stolun arxasında oturmuşdular, evlilik təklifi idi. Bu cütlük ya restoranda dolaşırdılar, ya dayanmadan şəkil çəkdirirdilər, ya da oturub cib telefonları ilə nəsə edirdilər və ağlıma may ayından bu sətirlər gəldi:
“Bu dünya elə bir dünyadır ki, əsl fərdi ünsiyyət son dərəcə çətin və nadirdir. bizi hər tərəfdən əhatə edən qabaqcıl kommunikasiya vasitələri arasında.” bu dünyadır...bizim insan olaraq hazırkı taleyimiz fərdlər arasında ünsiyyətin demək olar ki, aradan qaldırıldığı bir dünyada yaşamaqdır...biz həyatımızı səs yazıcısında danışaraq keçiririk; Evlərimizdə radio, televiziya və telefon kabellərinin sayı artdıqca varlığımız daha da tənhalaşır."
Eyni kitabda Mey dünyada mövcud olan "şizoid insanın texnoloji insanın məhsuludur" deyə də qeyd edir. şizoid olaraq təyin etdiyi içində yaşayır.
Mey 1969-cu ildə bu sətirləri yazanda mobil telefon Amerikada insanların həyatına cəmi 5 il əvvəl daxil olmuş və 1,5 milyon istifadəçisi olmuşdur. 2013-cü ilin məlumatlarına görə, dünyada mobil telefon istifadəçilərinin sayı 6,8 milyard nəfərdir. Görəsən, Mey indiki gənclərin 55%-nin gündə 4 saatdan çox vaxtını mobil telefonla keçirdiyini eşitsəydi, nə deyərdi?
“Şizoid” deyə bilmərəm; Çünki indi hamımız bilirik ki, bizim iki həyatımız var: 1) Real həyatımız 2) Virtual aləmdəki həyatımız. Bizim iki həyatımız var, ancaq bir həyatımız var. Bu vəziyyət seçim tələb edir: Ya orada olacaqsan, ya da burada olacaqsan. Məncə, Meyin qeyd etdiyi bu tənhalıq virtual dünyanı yanımızda olan insandan üstün tutduğumuz zaman başlayır. Real həyatda aramızdakı məsafə, yanımızda olan insanlarla deyil, virtual aləmdəki insanlarla danışmağa başladığımızda başlayır. O zaman sükut başlayır... Sonra birlikdə, amma uzaqda olmağa başlayır... Meyin qeyd etdiyi bu ünsiyyətsizlik o zaman başlayır.
Beləliklə, virtual aləmə məhəl qoymağın qeyri-mümkün olduğu bu gün bəlkə də lazım olan şey balans yaratmaqdır. Balans, virtual aləmdə olarkən sevdiyimizi unutmaq deyil... onlarla yaşaya biləcəyimiz o anı qaçırmamaq... sevdiyimiz insanla orada olacağıq deyə göz təması qurmaq... içdiyimiz bir qurtum. Bəlkə də çayın həzzini, üzümüzə dəyən sərin küləyin unudulmamasıdır... Bəlkə də tarazlıq bu şeylərdən həzz alaraq bir müddət virtual aləmə arxa çevirmək deməkdir... Bəlkə də əslində biz onları virtual aləmimizdən üstün tutmamaqdır. anın dadını çıxarın.
Bəlkə də unutmalı olduğumuz həqiqət budur ki, mobil telefonumuzdan istifadə edirik.Hər dəfə telefonu əlimizə götürəndə təsadüfən də olsa, onu tarazlaya bilməyən və anı əldən verən bizik... sevdikləri... həyatdan məhrum olan... yenə biz olacağıq!
oxumaq: 0
