Bəzən ağlınızın çox yaxşı qavradığı bir vəziyyəti ürəyinizin qəbul etməsi uzun müddət çəkə bilər. Keçən il belə bir yerdə idim. Ürəyimi ağrıdan vəziyyəti qəbul etməyin yollarını axtarırdım. Atamı itirmək həyatımda ilk dəfə mənə göstərdi ki, ağrıdan xilas olmaq üçün edilən bütün mübarizələr sonda bizi çıxılmaz vəziyyətə salacaq. Çünki nəzəri olaraq ağrının mövcud olduğu və qaçılmaz olduğu bilinsə də, gündəlik həyatda bəzən ehtiyac olmadığı halda əks istiqamətdə yaşayırıq. Çünki biz ağrıya çox mənfi proqramlaşdırılmışıq. Ağrıya dözə bilmirik, layiq görmürük və bizə ləzzət gətirəcəklərin arxasınca qaçırıq. Yas prosesində ətrafımda eşitdiyim müxtəlif səslər var idi; "Həyat davam edir", "alıb yenidən başlamalısan" və sair kimi sözlərdən ibarət... Ona görə də ağrıda qalma, bacardığın qədər tez özünü qaldır və get. Təbii ki, bütün insanlar kimi ağrını sevmirdim, varlığımın bütün dərinliklərində hiss etdiyim ülvi bir ağrı ilə yenidən necə başlayacağımı axtarırdım. Bu sual qarşısında həmişəkindən daha çox susmuş beynimdən bir cavab gözləyirdim. Cavab məni çox təəccübləndirdi; Beynimdən daha düz cavab bu cür mürəkkəb suala öyrəşib; "Bu ağrıyla.."
Ağrının keçməsini gözləmək, heç vaxt irəli gedə bilməmək deməkdir. Bu, təkcə yas ağrısına deyil, insanların çəkdiyi bütün ağrılara aiddir. Baxmayaraq ki, biz ağrıdan xilas olmaq üçün proqramlaşdırılmış, qarşılaşacağımız ən pis şeydir.Bəlkə də böyük sınaq budur; "Həyatın bizə gətirdiyi ağrı ilə necə qarşılaşırıq?" Ola bilsin ki, biz səbəblərdən şikayətlənirik və sonsuz düşüncələrlə vəziyyəti dəyişmək üçün sonsuz səylər göstəririk. Geri dönməz ölümlə üzləşənə qədər. Ola bilsin ki, biz heç vaxt tam proqnozlaşdırıla bilməyən gələcəyimizi idarə edilə bilən etmək üçün sonsuz mübarizə aparırıq ki, bir daha belə ağrıları yaşamayaq. Beləliklə, biz qeyri-müəyyənliyi tam əmin etməyə çalışırıq. Burada və indi idarə edə bilmədiyimiz şeyi düşüncə ilə idarə etməyə və ağrı ehtimalını minimuma endirməyə çalışırıq. Bu günlərimiz Bunun üçün vaxt, illər və bəlkə də bütün ömrümüz lazımdır. Biz ağrıdan belə qorxuruq. Halbuki, insan ən dərin çevrilmələri özü ilə ağrı çəkdikdə, onu özünə daxil etdikdə və onunla yeni bir yol tapmaq üçün addımlar atdıqda yaşayır. Çünki yaşanan ağrı həm insanın özünə, həm də başqaları üçün gördüyü işlərə məna və dəyər qatır. Yaralarımız işığın içəri girməsinə imkan verən boşluğa çevrildiyi üçün onların vasitəsilə biz həqiqəti daha aydın görə bilir və gördüyümüz reallıqla daha uyğun bir yol tapa bilirik.
Necə davam edəcəyəm sualına qayıtsaq... Həyatımın bu yeni səhifəsi üçün cəsarətli olmasam da, davam edəcəm. həyatımı yenidən mənalı etmək üçün yeni bir yol axtararkən cəsarətli. Qəlbimin ən dərin, ən xüsusi yerini mərhəmətə açaraq, yol boyu qarşılaşdığım çətin duyğuları xoşagəlməz hissləri görməməzlikdən gəlmək və ya itələmək əvəzinə şəfqətlə qucaqlayaraq saxlayacağam.
Ruhumu ucaldan bu dərin ağrı ilə yeni bir yolda kiçik addımlar ataraq həyatıma davam edəcəyəm...
oxumaq: 0
