Səhərlər bayram həyəcanı ilə oyanmaq, ziyafətlərlə yatmaq, bayram namazından gələn böyüklərimizi gözləmək, uzun süfrələrdə şən gülüşlərlə səhər yeməyi yemək, böyüklərimizi həvəslə ziyarət etmək, hətta yorulmadan konfet yemək. yetərincə deyilsə və həsrətlər söhbətlərlə bitsə, hər anın ən gözəl anı onu xüsusi və ən gözəl etmək üçün edilən səylər..
Köhnə bayramlar idi, küsmək bitər, insanlar insanlarla görüşər. , adət-ənənələr yerini tapır, ağsaqqallar ziyarət edilir, xeyir-dua alınır..
İndi bu Yazdıqlarımı oxuyanda, deyəsən, o köhnə bayramlar haradadır dediyinizi eşidirəm. Uşaqlığımızda bayramlar necə gözəl idi, o həyəcanları, paylaşımları deyirsən, hə?
Bəs niyə hələ də darıxdığımız o bayramları yaşamırıq? Biz o gözəllikləri, o bayramların şəfasını yeni nəslə əks etdirmirikmi? Niyə uşaqlar bayram həyəcanını yaşamırlar?
Niyə onları ailə olmaq, bir olmaq, bir olmaq gözəlliyindən məhrum edirik? Həyatımızda nələr dəyişdi, niyə dəyişdi?
Pandemiya ilə qiymətləndirdiyimiz bayramları bu bayramda "bayram kimi bayrama" çevirmək bizim əlimizdədir. Gəlin itirməyə başladığımız ailə güclərimizi və bağlarımızı xatırlayaq, uşaqlarımızı bu bayramla tanış edək, elə deyilmi? Gəlin onlara ailə olmaq qüdrətini verək ki, böyüyəndə möhkəm bağları olan güclü fərdlər ola bilsinlər. Vəziyyəti xatırlayaq, nəyi qaçırdığımızı anlayaq, köhnə bayramları xatırlayaq, bol paylaşımlar, görüşlər keçirək. Nə görmək istəyirsə, hara getmək istəyirsə, hörmət etməliyik.
Ən əsası odur ki, birlik və birliyin əhəmiyyətini bilirik, inşallah küsənin bitdiyi bir bayram olsun və bayrama haqqını veririk.
oxumaq: 0
