Bəzən insan öz həyat hekayəsini yaşamağa başlayanda çətinliklərlə üzləşir. Evi ilə, arvadı, övladı, anası, dostları, ünsiyyətdə olduğu biri ilə təmasda olur... Narahat olur, depressiyaya düşür... Sonra qarşısına bir dost, ya dost çıxır. Dərdini, dərdini onunla bölüşür... O an fikirləşir ki, “şadam ki, dostlarım var.” Mövlananın dediyi kimi dostu dumanlı evində pəncərə açıb. Bəlkə dincələcək... Eşidilmənin, qəbul olunmağın rahatlığını yaşayacaq. İllər sonra başqa bir dostundan telefon mesajı alır. Bu mesajla içini kədər bürüyür və dostluq anlayışını yenidən sorğulamağa başlayır. Dostuna sirrini desən, dostuna da deyəcək... Mesaj belədir; "-Qardaş, necəsən? İllərdir ailənizin xoşbəxtliyi üçün dua edirəm. Evlilik necə gedir?" Mesajı oxuyanda başı döyünür və öz-özünə sual verir ki, bu nə deməkdir? Lakin o, heç vaxt dərdini bu dostu ilə bölüşmür. Bu indi haradan gəldi? Ona görə də münasibətlərimdə sərhədlər qoyuram, deyir. İnsanların harda, nədən danışacağını bilməməkdən yoruldum... Onda heç kimlə görüşməməliyəm. Çox sərt sərhədlər qoymalıyam... Amma xoşbəxtlikdən illərdir mənim üçün dua edən biri var idi. Ancaq dərdlərim çoxdan keçib. Sonra öz-özünə soruşmağa başlayır ki, mən də belə edirəm? Mənə deyilən sirləri misal kimi desəmmi? Bu mümkündür. Bu andan etibarən diqqətini özünə yönəldir. Dostunun bu davranışı çox gözəl bir şeydi. Başqa vaxt necə də xoşbəxt olardı. O, mənə deyirdi ki, mənim üçün dua edən nadir dostum var. Onun ilişdiyi yer bura deyildi. O, ailə xoşbəxtliyi ilə maraqlanırdı. Dəfələrlə özünə qayıdanda çox xoşbəxt bir evlilik yaşadı. Çətin günlər keçmədi, amma uzun illər çəkmədi. Sonra o, yenidən uzaqlaşdı. Paylaşdığı dostuna üz tutdu. Yadına düşdü ki, əvvəllər ona qarşı belə qəzəb hiss etmişdi. Bu incikliklər nəticəsində onun münasibətində məsafənin olması və bu məsafənin də sərhəddi olması fikri yadına düşdü. O, bunu artıq praktikada tətbiq etmişdi. O və mən fərqliyik, bu fərqlər məni yorur. Onunla paylaşdığım hər yazının sonunda xəbərdarlıq etməliydim ki, bunu sizin üçün saxlayım? Amma çox yorucu idi. Birdən başına İldırım çaxdı. Bu mənim haqqımda bir davranışdır, münasibət deyil. Bu onun haqqındadır. Çünki münasibətlərimdə qəbul olunmağa, təqdir olunmağa, güvənməyə və etibarlı olmağa önəm verirəm. Bunu ünsiyyətdə olduğum hər kəsə təklif etməyə çalışıram. Əgər o birisi bunları mənə təklif edə bilmirsə, mən onu qınaya bilmərəm. Ola bilsin ki, o, bu münasibətlərdə başqa şeylərə əhəmiyyət verir. Yenə də ondan bir qədər məsafə saxlamağı bacardığım üçün şadam. Beləliklə, özümü əsəbdən xilas etdim. Məsafə saxlamaqla münasibətimi pozmadım, sadəcə sərhədlərimi dəqiq müəyyən etdim. Gözləri təbəssümlə böyüdü və işinə davam etdi.
İnsan sosial yönlü varlıqdır. Danışıb əlaqə saxlamalıyıq. Amma bizi əsəbləşdirən belə vəziyyətlərdə münasibətlərə yenidən baxmaq bizi rahatlaşdıra bilər. Çünki qarşı tərəfin davranışını idarə etmək qabiliyyətimiz yoxdur. Bəlkə də istirahət etmək və yenidən düşünmək üçün münasibətlərdə pauza düyməsini bir müddət basmaq yaxşı olardı. Kəskin sərhədlər təyin etmək və münasibətləri pozmaqdansa, bir insanın məsafə saxlayaraq davam etməsi daha rahat ola bilər. Yaxşı olardı ki, münasibətdə aydın olsun və istədiyimizi açıq şəkildə ifadə edək. Hər münasibətdə fərqliliklər olsa da, ortaq cəhətlərimiz də var. Məsafə saxlamaq, fərqliliklərlə məşğul olmaq və onları dəyişdirməyə çalışmaq əvəzinə ümumi nöqtələrimizə sərmayə qoymağa qərar vermək deməkdir. Bütün səylərə baxmayaraq, narahatedici vəziyyətlər hələ də davam edərsə, onları buraxmaq necə mümkün olardı?
Bəzən yaxınlaşmaq üçün uzaqlaşmaq lazımdır...
Bəzən sıra ilə xatırlamaq lazımdır. xatırlanmaq üçün...
Bəzən, açmaq üçün ağlamaq lazımdır...
Bəzən xatırlamaq üçün xatırlamaq lazımdır...
Bəzən susmaq lazımdır. eşitmək üçün...Şəms-i Təbrizi
oxumaq: 0
