Məndən 10 yaş böyük olan dostum dedi: “35 yaşdan sonra vaxt uçur, uşaqlar nə vaxt böyüyüb, məktəbi bitiriblər, anlamırdım”. Bu sözlər deyiləndə mənim 34 yaşım var idi və baş həkim işimlə bağlı təlaş içində idim. Bağçada oxuyan şagirdim səhər oyanmamış evdən çıxır, yuxuya getdikdən saatlar sonra evə gəlirdim. Təəssüf ki, o dövr yaddaşımda yetərincə qalmadı və bu gündən oğlumun həmin yaş dövrünü xatırlamaq şansını əldən verdim.
Həddindən artıq həddə çatmışıq. ən vacib sərvətlərimizdən biri olan vaxtdan istifadə etməkdən gedir.
Məhsuldar olduğumuz və iş həyatımızın aktiv olduğu illərdə zamanla yarışırıq. İş saatları, görüşlər və həyəcan siqnalları olmadan yaşaya bilmərik. Bioloji saatımız (bədənimizdən gələn siqnallar) müəyyənedici deyil, nə vaxt yeyəcəyimizə, nə vaxt yatacağımıza, əylənəcəyimizə, sosiallaşacağımıza... Zamanın istifadəsinə nəzarət edə bilmədiyimiz üçün bir çox həyat hadisəsini fərqinə varmadan yaşayır və həyatımızın ən gözəl dövrünü keçiririk.
Həyatımızın "yetkinlik" dövründə, sanki “nömrələnmiş zaman” anlayışı yoxdur kimi davranırıq və vaxtımızdan sui-istifadə edirik. Boş yerə sərf olunan vaxtın mənasını anlaya bilmədiyimiz kimi, “bir an əvvəl böyüyüb kişi olmaq” istəyirik.
Son anlara yaxınlaşdıqca gülümsəyirik. zamanın qarşısında acı-acı və “həyat boşdu, gəldi getdi” deyin. Gördüyümüz işin, taxdığımız saatın, aldığımız qiymətlərin artıq heç bir dəyəri yoxdur. Gah bu axır zamana üsyan edir, gah da bunu qəbul edib kədərlənirik, “Bu zaman keçmir, ey o köhnə günlər”.
Hansı mərhələdə olursa olsun. içindəyik, hər birində vaxtımızı yaxşı istifadə edək və kənarlarda qalaq.İstifadə etməkdən çəkinək. Gəlin zəmanəmizin müdiri olaq ki, sabah mühasibat uçotu aparılanda cavabdeh ola bilək.
oxumaq: 0
