Bəzi insanlar başqa insanların yanında olduqda daimi narahatlıq vəziyyətində olurlar. Zamanla bu hiss onların bir hissəsinə çevrilir. Cəmiyyətdə onlara ünvanlanan bəyənmələr və ya müsbət sözlər qısa zamanda rahatlıq versə də, uzun müddətdə onların narahatlığı davam edir. Bu hisslərin formalaşmasında insanların uşaqlıq təcrübələri son dərəcə təsirli olur. Şəxslərin uşaqlıq dövründə məhdudlaşdırıcı, həddindən artıq qoruyucu, rəddedici, ardıcıl olmayan və cəzalandırıcı valideyn münasibətlərinin olması diqqət çəkir. Uşaq valideynlərindən hörmət və sevgi görmədikdə, zaman keçdikcə uşaq özünü tənha hiss etməyə başlayır və bu, onun insanlardan qorxmasına və ya sonrakı yaşlarda insanlardan tamamilə uzaqlaşmasına səbəb ola bilər. Uşaqlığında ala bilmədiyi sevgini gələcəkdə ətrafındakı insanlardan alsa belə, buna layiq olmadığını düşünə bilər. İnsanlar özlərində bu halları görməyə başlayanda bu qorxu və günahkarlıq hislərindən qurtulmağa çalışırlar. Ətrafındakıları sevməli olduqlarını hiss edirlər. Onların belə hiss etmələrinin səbəbi uşaqlıqda valideynlərindən sevgi almasalar da, “onları sevməliyəm” düşüncəsinin təsirini davam etdirmələridir. Ətrafındakı birini sevməyə çalışarkən belə onlardan qorxa bilər, ancaq zərər görəcəyini düşündüyü üçün özünə bir növ müdafiə mexanizmi inkişaf etdirərək bu vəziyyəti ondan gizlətməyə çalışır. Həyatda insan kimdənsə qorxa bilər, amma burada məsələ odur ki, tanımadığı insanlara qarşı da eyni hissləri yaşayır.
Hər kəsin uşaqlıq dövründə çətin və problemli dövrləri olur. Uşaqlar müsbət emosiyalarla yanaşı mənfi emosiyalar da yaşayırlar. Əhəmiyyətli olan bu mənfi emosiyaların varlığını qəbul etmək və onları ört-basdır etməmək və ya heç olmamış kimi davranmamaqdır. Biz insanları sevmək və problemlərimizin öhdəsindən gəlmək bacarığımızı inkişaf etdirməliyik. Həyatımızda neqativ halların baş vermədiyini qəbul etmək və ya sanki həmişə xoşbəxtik, həyatda heç bir qorxu və ya narahatçılıq yaşamamış kimi davranmaq bizi özümüzə çevirmir.
oxumaq: 0
