Günah nədir? Bu sadəcə bir hissdir? Yoxsa qeyri-adekvatlığı, acizliyi, qorxusu olan insanın hər fürsətdə özünə zərbə vurması duyğular toplusudur?
Günahı hər zaman yanında daşıyan insan üçün bütün həyatdır. Günahkarlıq hissi digər duyğulardan fərqlidir. Bu, sadəcə olaraq hiss edilən və keçən hiss deyil. Xahiş edirəm bir məsələdə razılaşaq. Hər kəs zaman-zaman özünü günahkar hiss edir, amma həyata keçəndə çox fərqli olur, ilk növbədə emosiyadır. Burada danışacağımız şey bu həyatın hər sahəsində özünü günahkar hiss etməkdən ibarətdir...
Günahkarlıq bütün həyat boyu yayılır, hər zaman bunu hiss edən insanlar üçün üstünlüklərə yayılır.
Günahkarın qardaşları var idi. Ən yaxını səriştəsizlikdir, dostu qorxudur, yoldaşı həddindən artıq məsuliyyətlidir, sığınacağı yox deyə bilməmək-sərhəd çəkə bilməməkdir.Buna haqqım yoxdur, hamını qucaqlayıram, mən hamıya mehribanlıqla yanaşıram, hər şeyi etdim ki, üzülməsin, başqalarını sevindirib xoşbəxt oluram, hətta başqalarının etməli olduğu işləri də öz üzərimə götürürəm və daha çox... Bir cinayət və ya səhv varsa, o həmişədir vaxt sənindir? Bu cümlələr sizə tanışdır?
İnsan necə bu qədər çətin emosiyalar toplusuna çevrildi? Sualın cavabı bu gün deyil, daha çox keçmişə gedib çıxır.
Məncə, əsas sual budur. Ən əsasına birlikdə baxaq..
Həyata gözlərini təzəcə açmış balaca körpə varlığının dəyərli olduğunu hiss etməlidir. Yenicə yüksəlmiş gənc uşaq müəyyən sərhədlər daxilində özünü azad hiss etməlidir. Uşaq həm fiziki, həm də əqli cəhətdən özünü təhlükəsiz hiss etməlidir. Xarici həyatda, ev həyatında olan neqativlərin onunla bağlı olduğunu düşünməməlidir. Uşağın həyatındakı bütün böyüklər öz məsuliyyətlərini götürməlidirlər. Fərd olaraq uşaq “görməli”, “eşitməli”, onun “emosional və fiziki ehtiyacları” qarşılanmalıdır.
Bu, günahın formalaşmağa başladığı yerdir. Əgər azyaşlı uşaq valideynləri tərəfindən emosional və fiziki olaraq diqqətdən kənarda qalırsa, yaşına uyğun stimullar verilmirsə, fərdiliyinə hörmət edilmirsə, hətta ona bir fərd kimi də baxılmır. özünü günahkar hiss edirsən. Körpənin "dəyərləndirildiyini" hiss etdirməməsi özünü günahkar hiss edir. Dəyərli hiss etməmək və günahkarlıq çox fərqli hisslər kimi görünsə də, günah dediyimiz duyğu əslində “daxili qəzəb”dir. İçə dönük qəzəb insanın hər prosesdə özünə qəzəblənməsi, səhv etmək üçün çeviklik təqdim etməməsi və özünü dəyərli hiss etməməsidir. Hamısı bir araya gələndə günah yaranır. Özünü günahkar hiss etmək bir evdirsə, bu evin təməli içə dönük qəzəbdir. Evdəki əşyalar bayaq qeyd etdiyim hisslərdir.
Həyata yayılan günah ilk növbədə insanın öz dəyərini öldürür. İnsan öz həyatında ən dəyərsiz şeyə çevrildikcə, başqaları ucalmağa başlayır. Qəzəb o birisinə gəlmir, əsəbiləşəcək bir şey varsa, insan özünə hirslənir. Günah bütün sərhədləri məhv edir. Xeyr dedikdə, sərhədləri çəkmək çətinləşir və bəzən qeyri-mümkün olur. Günah bədəndə də əks olunur. Bədən getdikcə dəyərsizləşir, insanın öz gözündə pisləşməyə başlayır. Qidalanma pozulur, həddindən artıq yemək və ya heç yeməmək baş verir. İnsan özünə dəyər verəndə və qəzəbi özünə çevirməyi dayandırdıqda həm bədənini, həm də ruhunu qidalandırır.
Günahkarlıq o qədər də asan hiss deyil.
oxumaq: 0
