Yeni günə ümid və həyəcanla başlayırıq. Görüləcək işlər, görüləcək insanlar, alınacaq məsuliyyətlər, toxunulacaq həyatlar, sonuna qədər tutulmaqdansa qucaqlanacaq həyatlar var. Sonra görürük ki, həkim yenə zorakılıq qurbanına çevrilib.
Hətta bir xəbər oxudum və öyrəndim ki, zorakılığa məruz qalan həkim vəzifəsini davam etdirir və yardım almağı əməliyyatdan sonra təxirə salır. Hər cür zorakılığın şahidi olduğumuz cəmiyyətimizdə keçmişdə həkimə qarşı zorakılıq olub, bu gün də var və gələcəyin necə olacağını düşünməyə bilmirsən. Üstəlik, bu vəziyyət illər keçdikcə daha da pisləşir. Həkimlərə qarşı zorakılıq dəb halını alıb. Bu zorakılığa səbəb olan qələbə qazanmaq, alınacaq qisasmı, yoxsa doğruluğa inamın, həssaslığın və hörmətin güclü itkisidir?
Lakin həkim bunu etmək istəyir. onun işi. Bunu edərkən o, maşın kimi deyil, nə qədər peşəkar olsa da, bildiyinə insanlığını, duyğularını, vicdanını qataraq hərəkət edir. Bir sözlə, həkim olmaq vicdan əzabıdır. On beş saat davam edən həyati əhəmiyyət kəsb edən əməliyyatın axşamdan səhərə kimi saatlar keçir... Psikotik kəskinləşmədən əziyyət çəkən xəstəni sakitləşdirmək üçün tətbiq edilən müalicədən sonra xəstə yaxınlarının narahatlığını bölüşür. O, dünyaya gətirir, möcüzənin şahidi olur, aylarla körpəsini gözləyən, zəhmət çəkən, əziyyət çəkən valideynləri körpəsinə qovuşdurur. Çoxlarının alışdığı xəstəxana qoxusudur və əksər insanlara pis olan bu qoxunun sahibi gecə-gündüz həkim evində olur, şikayətlənmir.
O zaman. uyğun müalicəni tövsiyə edir, “Məncə bu üsul düzgün deyil, internetdə oxumadım...” cümlələri ilə qarşılaşdıqda mübarizəsi qeyri-kafi ola bilər. Antidepresanların asılılıq yaratdığını, qaraciyər və böyrəkləri zədələdiyini iddia edən xəstələrin çoxu dərman müalicəsindən imtina edib. Biz yorulmadan bunlara cavab verdik, bəzi xəstələri razı sala bildik, bəzilərini yox. Mühakimə olunmaq, etiketlənmək qorxusu ilə psixiatrla məsləhətləşə bilmək, psixi sağlamlıqla bağlı yardım aldığınızı paylaşmaq son vaxtlar aktual problemə çevrilmiş və cəmiyyətimiz üçün qismən də olsa asanlaşsa da, müalicə təkliflərimizin rədd edilməsi bizi əsəbləşdirir və işimizi yerinə yetirməyimizi çətinləşdirir. Stiqmanın özü zorakılıq nümunəsidir və insanlar həkimə müraciət etmədən zorakılığın qurbanına çevrilirlər. Zorakılığa məruz qalan qadın u, həkim zorakılığın qurbanıdır, insan şiddətin qurbanıdır, təbiət zorakılığın qurbanıdır, niyə...?
Qəzəb digər duyğular kimi təbii hissdir. Hər dəfə qəzəblənəndə zorakılıqla nəticələnmir. Zorakılığın baş verdiyi situasiyalarda cəza tərəfi üstünlük təşkil edir... Bu cəza tərəfi hələ gənc olanda içimizə toxum kimi əkilir. İllər keçdikcə budaqlanan və budaqlanan bu tərəfi fərq edə bilmirsinizsə, bu tərəf həm özünüz üçün, həm də ətrafınız üçün işləyir. Səhv ediləndə onu bağışlamaz, amansızcasına tənqid edər, onu aşağılayar, dəyərsizləşdirir, alçaldıcı bir rəftar sərgiləyər. Üstəlik, bu münasibətdə haqlı olduğunu düşünür. Belə desək, insanları öldürür. Cəmiyyətə baxanda sıx bir cəza mühiti görürsən. Bunu filmlərdə və seriallarda izləyə bilərsiniz, xəstəsi tərəfindən döyülən həkimin xəbərini oxuyarkən fərq edə bilərsiniz və ya təcavüzə məruz qalan bir qadının çöldə nə etdiyini düşünərkən anlaya bilərsiniz "o anda. saat, filan paltar geyinib”. Yəni cəzalandıran tərəf öz içimizdədir, hər saniyə...
Hər cür zorakılıq normal deyil və heç bir əsaslı izahı yoxdur. Cəmiyyətimizdə o qədər zorakılıq qurbanı var ki, bu normal görünə bilər. Bu gün həkim zorakılığa məruz qalır, sabah hər yerdə, növbə gözləyərkən, yemək yeyərkən, avtobusda zorakılığa məruz qala bilərsiniz. O zaman səsimizi ucaldaq, baş verənlərə biganə qalmayaq. Məsələn, daha çox sevək, daha çox bağışlayaq, anlayışlı olaq, səbri öyrənək, çünki səbirsizlik bəlkə də son illərdə qarşılaşdığımız ən mühüm problemlərdən biridir. Özünə hakim olmayan həyatlar uğursuzluğa məhkumdur, səbirli olaq. Hörmətlə...
oxumaq: 0
