Biz böyümə və daralma, uşaq və yetkinlik, sədaqət, fərdiləşmə, qarışıqlıq və əmin-amanlıq, indi və keçmişdə gəlib-gedənlə yaşayırıq. Hərdən qalxmağa çalışıram, qalxıram, qalxıram, amma elə vaxt gəlir ki, yıxılıram, uşaqlaşıram, qeyri-kafi oluram. Bunun qorxu olub olmadığına əmin deyiləm. Gəzməyə, addım atmağa, uşağımın məkanından çıxmağa, yetkin olmağa, fərdiləşməyə, böyüməyə çalışıram. Bəzən tempi tarazlaya bilmirəm. Bəzən elə sürətlə getməyə çalışıram ki, sanki uşağımı arxada qoymağa çalışıram. Bu olmalıdırmı? Uşaqlığımı şkafda bir rəfdə qoyub, unutmuş kimi davranmalıyam, yoxsa şkafımın dibində ağrıları gizlətməyə çalışmalıyam? Bu işləmir, kifayət deyil. Harada şkafda və ya rəfdə qoymağa çalışsam, qalmır. Deyəsən, hər an bitməyə hazırdır. Sanki heç vaxt buraxmayacaq. Gah məni boğur, gah da ayağıma qarışır. Bəzən yavaşlayır, bəzən nəfəsimi qısaldır. Məni saxlayır, mənə mane olur. Bilirsən, bəzi şeyləri unutmağa məcbur etsən də, o, həmişə ağlında sənə xatırlatmağa çalışır və heç vaxt getmir, əksinə, unutmaq istəyəndə daha çox ağlında ilişib qalır. . Keçmiş xatirələr bir yük kimi olur. Ona görə də soyuducuda saxlamağa çalışıram. Deyirəm ki, məni ləngitmə.
Lakin mən bunu tez-tez unuduram; Onu unutmağa çalışmaq üçün o qədər sürətlə gedirəm ki, o ağrıları basdırmaq üçün daim bir addım zorlamağa çalışıram. Ancaq qəbul etsəm, keçmiş xatirələrdir. Adından da göründüyü kimi keçmişdir. Keçmiş indi keçmişdir...
Amma bitməyib, bilirsiniz niyə? Keçmişdə həmişə onu orada qoymağa çalışdığım üçün, şkafa zorla soxduğum üçün, fikrimdən zorla uzaqlaşdırmağa çalışdığım üçün bitmədi. Dediyim kimi, bu barədə düşünməməyə çalışdıqca ilişib qalır. Ancaq keçmişimdə və indimdə olduğumu qəbul etsəm, o da rahatlayacaq, nə boğazımdan tutub nəfəsimi kəsəcək, nə də məni tutub yavaşlatacaq. İnsanlar qocalır, böyüyür, amma insanların yetişməsi çətindir. Əks tərəfləri, bəzi fənlərdə qeyri-adekvatlığımı, bəzilərində səriştəliliyimi qəbul etməliyəm, yoxsa məsələn, bəzi fənlərdə uşaq olmalıyam? Bəzən böyüklər kimi xatirələrimlə qarşılaşsam, bəzən kiçilsəydim, qorxularımın önünə çıxmazdımı və ya kiçilsəydim nə olardı? Mən dik durmalı və qorxularımla mübarizə aparmalıyam? Məsələn, bəzən mən uşaq olsaydım, anam saçımla oynayırdı. Baza Uşaq olsam, palçığa atılsaydım, çox uşaq olardım? Yoxsa böyük kimi hardasa oturub keçmiş xatirələrimi fikirləşib palçığa baxmalıyam? Bir müddət anın içində qalsam, uşaq olsam və yetkin olsam necə olar?!
oxumaq: 0
