70 yaşlı qadının xatirələri:
14 yaşında ailə qurduğum və onun evində böyüdüyüm qayınanam mənə həmişə ögey övlad kimi baxıb. Döşüm iltihab və irinlə dolu olanda, olduğum yerdən tərpənə bilməyəndə, bir tikə çörək üçün əlimi uzada bilməyəndə “bok ye” deyib taxta döşəməni döyəclə hərəkət etdirərək getdi. O, aşağı düşüb arvadıma dedi ki, ona verdim, o da yedi. Üzüm bağında işləyərkən, gərək ki, bir taxta arxasında uşağımı əmizdirdiyimi görə bilməyib; Arvadıma bərk öyüd-nəsihət verirdi ki, atın bu qadını, mən sənə qoşa nağaralı təzə gəlin alacam. Birinci uşağım xəstələnəndə “gəl onu həkimə aparaq” deyəndə, “6-nı həkimlə böyütmüşəm?” dedi. Xəstəliyi ağırlaşan övladıma nə həkim, nə də dərman kömək edə bilmədi və son nəfəsini verdi. Axşam üçün dediyi sözlər "külək əsir, biçin əkək" idi.
Hər fəryadında ağlayan mənəm, amma 10-15 il əvvəl qayınanam dünyasını dəyişəndə, Bircə göz yaşı da axıtmadım. Dəfn və dəfn prosedurları zamanı başıma gələn bütün hadisələr kino lenti kimi gözümün önündən keçdi. Axtardım, axtardım, amma yaxşı bir yaddaş tapa bilmədim. Nə kədərləndim, nə də sevindim..
Bir gəlini belə bədbəxt edə bilən bir qayınana özü heç vaxt çox xoşbəxt olmamışdı! mütləq...
oxumaq: 0
