Məşhur inancın əksinə olaraq, valideynlərin uşaqlarını həddindən artıq himayə etməsi problem yarada biləcək bir davranışdır. Uşağa lazım olduğundan daha çox nəzarət və diqqət vermək uşağın inkişafında problemlər yarada bilər. Bu ifrat rəftarlara görə uşaq başqalarından həddindən artıq asılı ola bilər, özünə inamı azalır və emosional məyusluqlar yaşaya bilər. Uşağın həyatı boyu davam edən bu asılılıq ona mənfi təsir edir və uşağın özünü təmin etməsinə mane olur. Valideynlərin həddindən artıq himayədarlığı uşağın məktəbdəki uğurlarına və məktəbə uyğunlaşmasına da təsir edir.
O qədər ki, 7-8 yaşında olsalar da, anasının onları qidalandırmasını gözləyən uşaqlar, uşaqları ilə eyni yatağı paylaşırlar. valideynlər məktəb yaşında olsalar da, paltarlarını özləri seçə bilmirlər, hətta anaları tərəfindən yuyulur. Belə bir mühitdə ana və ya atanın uşaqla iç-içə əlaqələri uşağın başqalarından asılı olmasına səbəb ola bilər.
Bu halda uşağın böyüməsinə icazə verilmir. Bu həddindən artıq qoruyucu mühit uşağın "sosial inkişafına" mane olur. Bu, onun sosial mühitindəki münasibətlərinə mənfi təsir göstərə və dostları tərəfindən kənarda qalmasına səbəb ola bilər. Həmyaşıdları öz qərarlarını verə bilsələr də, həddindən artıq himayəçi ailəsi olan uşaq ətraflarında özünü qeyri-adekvat və etibarsız hiss edə bilər.
Ailələr "övladlarımızın həyatını asanlaşdıraq ki, onların çətinliyi olmasın" deyərək əslində övladlarına yaxşılıq etdiklərini düşünə bilər, lakin bu, onların gələcək həyatlarına mənfi təsir göstərə bilər. Məsələn, götürək uşaq istədiyi hər şeyi dərhal alır. Heç bir çətinliklə qarşılaşmayan, yeməyini ona çatdıran, otağını anası səliqəyə salan, hətta ev tapşırığını belə ailəsi yerinə yetirən bu uşaq erkən yaşda bu vəziyyətə sevinəcək, lakin sosial mühit genişləndikdə, məsuliyyətləri artdıqda tərəddüd yaşamağa başlayacaq. Çünki indi özü nəyəsə nail olmalıdır, amma bu vəziyyətə heç öyrəşməyib. Bütün bunların nəticəsində uşaqlar özlərinə inamı yetərincə inkişaf etmədiyi üçün səhv etməkdən qorxan, həyatla mübarizədə çətinlik çəkən, həssas, içinə dönük, rədd edilmə qorxusundan fikirlərini ifadə etməkdə çətinlik çəkən insanlara çevrilə bilər. . Məktəbdə və dostlar çevrəsində başlayan problemlər sonrakı illərdə evlilik və iş problemlərinə səbəb oldu. Bu, həyatın sonrakı mərhələlərində özünü göstərməyə başlaya bilər, sonra iş və ailə həyatında uyğunlaşma problemləri yarana bilər.
Bəs biz nə edə bilərik? Biz ilk növbədə uşaqları təhlükəsiz mühitlə təmin etməliyik. Biz elə bir ərazi yaratmalıyıq ki, uşaqlar sərbəst hərəkət edə bilsinlər, həm də sərhədləri olsun. Çünki onların özlərini və ətraflarını kəşf etmək üçün həm bu məkana, həm də sərhədlərə ehtiyacları var.
Ailənin ən mühüm vəzifələrindən biri uşağı həyatın çətinliklərinə hazırlayarkən ona dəstək olmaqdır. Uşaqlara ağlabatan məsuliyyətlər verilməlidir. Bu vəzifələrə yaşa görə yemək yemək, paltar seçmək, oyuncaq toplamaq, süfrə hazırlayarkən kömək etmək və s. şeylər baş verə bilər. Məsuliyyət vermək üçün qocalığı gözləməyə ehtiyac yoxdur, hər yaşa uyğun bir vəzifə mütləq var. Verilən məsuliyyəti yerinə yetirmək çox vacibdir.Uşağın məsuliyyətini başqası öz üzərinə götürərsə, uşaq həyatı boyu məsuliyyətdən yayınan fərd ola bilər. Bu münasibət gələcəkdə həm ailə, həm də uşaq üçün çətinliklər yaradacaq. Məsuliyyət üçün çox erkən yaş yoxdur. 2-3 yaşından başlayaraq uşağa asandan çətinə kimi bəzi vəzifələr verilməyə başlaya bilər. Məsuliyyəti üzərinə götürən və təkbaşına işlərə nail olan uşağın özünə inamı da yaxşılaşacaq.
Övladınıza bacardığınız qədər ona güvəndiyinizi göstərə bilərsiniz.Beləliklə onun özünə inamı artacaq. . Beləliklə, güvən mühitində böyüyən uşaqlar özünə güvənən, özünə və ətrafına dəyər verən sadiq fərdlər olurlar.
oxumaq: 0
