Əminəm ki, haradasa eyni ümidlə kiçik bir uşaq dünyaya gələcək. Necə baxsaq da, hər 10 nəfərdən 3-ü (bəli, çox aşağı rəqəmdir) sümüklərindən axan şeyin ümid olduğunu hiss edir. Ən çox ümidiniz varsa, həyatın sizə təqdim etdiyi ölü nöqtələrin altından tunel qazmaqla və ya yenidən bir qapı açıb qaça bilərsiniz. Əhəmiyyətli olan o tuneli qazmamaq və ya özünüzə yeni qapı açmamaqdır... Əsas odur ki, içəridə fırtına olsa da, qazdığınız tuneli bağlayasınız ki, bir daha o dalana dirənməyəsiniz. . Qaçmaq üçün çox çalışdığınız yerə eyni dinc hisslə döndüyünüz də görüldü. Keçməli olduğun yerdə bir kərpic qoymalısan. Oradan keçdiyinizi heç vaxt unutmamaq, niyə bir daha oraya qayıtmamağınızı ən yaxşı şəkildə izah edəcək. İnsan özünə ən yaxşı bələdçidir. Yeni yolunuz öz ümidinizə çevrildikdə anlayacaqsınız ki, həyat sizə verdiyindən və ya vermədiklərindən utopik bir ev qurur və sizi ən ağrılı təcrübəni yaşamağa vadar edir. O evin bütün daşları təcrübələrinizdir, pəncərələr ümidinizdir, qapılar imtina edə bilməyəcəyiniz şeylərdir... Evin ən vacib hissəsi möhkəm olması üçün lazım olan təməldir. Bütün səhvlərimiz, səhvlərimiz, bilə-bilə getdiyimiz, lakin heç bitməyən yollarımız... Hamısı bizim üçün ayrılmış o kiçik kainatdakı evimizin əsasını təşkil edir. Təcrübələr... İrəli getmək üçün üst-üstə yığdığımız hər şey... Düşündükdə bizi üzən şeylərin həyatımızdan silinməsini, bir daha xatırlamamaq və bir daha yıxılmamaq üçün qaçmaq istəyirik. yenə eyni yerdən. Amma bilməliyik ki, kiçik uşaq olsaq da bizim üçün tikilən divarlar istiqamətimizi müəyyən edir. Evimizin hər bir sahəsi yalnız bizə aiddir. Məncə, o evin bünövrədən sonra ən vacib hissəsi tavandır... Sizə çox fikirləşməyə fürsət vermədən tavanın bizim üçün niyə vacib ola biləcəyini izah edim. Saysız-hesabsız təcrübələrlə yaratdığımız sarsılmaz qalamızın tavanına beton töksək ki, bir daha heç vaxt pis hisslər, insanlar, xatirələr yaşamasın, ömrümüzün sonuna qədər ancaq keçmişdə qalacağıq. Giriş və çıxışların ləğv edildiyi, gözlənilən gəminin olmadığı və günəşin doğub-batmadığı barədə düşünməyə vaxt ayırmaq istəmədiyimiz kameramızda yalnız keçmiş təcrübələr və həyati sapmalar olacaq. İrəli getmək üçün ümid etmək lazımdır. O evin tavanını şüşədən düzəltməliyik, ya da boş qoymalıyıq ki, həyat yaşanmasın. Qoy həmişə buna dəyər olduğunu sübut etsin. Qoy günəş çıxsın, günəş batsın, çiçəklər açsın, nə qədər sürətlə keçdiyini zaman göstərsin, fəsillər axsın... Bu, bizim ilişib qaldığımız, lakin ən çox çuxurdan çıxmağımızın yeganə yoludur. biz onun möhkəmliyinə inanırıq. Beləliklə, günəş gözlərinizi yandırana qədər baxın. Ona baxarkən axan o bir göz yaşı, gözünüzdən axmamalı olan milyonlarla yaşdan fərqli olaraq sizə rahatlıq verəcək. Ulduzları sayın, sonsuz ulduzları necə saymağı və unudub geriyə dönməyə davam etməyi düşünəndə həyatın sizə təklif edə biləcəyi bir sonu olmadığını anlayacaqsınız. Yolunuza daha çox kərpic qoyacaqsınız. Bircə boşluq qoysan, arxaya baxanda ayağın o dəlikdə olacaq. Bütün boşluqları doldurmaq üçün nə təcrübəniz varsa, onu yaşamalısınız, həyat düşündüyümüzdən daha sadə deyil. Ağrınız sizin yolunuz olacaq. O yolu gül bağçasına çevirmək və ya hər boşluqda büdrəyib keçmişinizə sürüklənmək sizə bağlıdır. Beləliklə, dayanıb düşünsəniz, doğru olanı tapa bilərsiniz. Günəş həmişə eyni yerdən doğar, həmişə eyni olmaq lazım deyil. Sən günəş deyilsən, amma istəsən öz hərəkətlərinlə ətrafdakıları işıqlandıra bilərsən.
oxumaq: 0
