Çox deyil, mənim nəslimin uşaqlığında indiki ilə müqayisədə maddi məsələlərdə yoxsulluq var idi. Qonaq kimi şokoladlı konfet vermək, ağ-qara televizorda “Qara ildırım”a baxmaq, boş topun dalınca axşama qədər tarlada qaçmaq, soda qapaqları və ərik tumları ilə bir-birini ütüləməyə çalışmaq, səhərə qədər yata bilməmək. bayramda yeni alınan ayaqqabıların sevincindən,bazardan alınan adi plastik ayaqqabılar.İnşa edilmiş avtomobilə diqqətlə baxmaq,boş lokum qutusuna kəndir yapışdırıb onu maşın kimi çəkmək və bir çox sadə detallar. bizim üçün lüks idi və xoşbəxt idik. Yumurtalar qutuda satıla bilməyəcək qədər qiymətli idi və masanın üstündə olan gün böyük iştaha ilə yeyilirdi. Maddi yoxsulluğa bir az üsyan etsəydi, “bizimdən sonrakı nəsil çörək pulu ilə çörək alırdı, ya da Qurtuluş savaşında babalarımız torpaqdan buğda dənəsi yığırdılar, qurudulmuş dəri tikələri qaynadıblar və s. içdi." Bol yemək/içmək nəticəsində cəmiyyətimizdə piylənmə artıb, internetin neməti sayəsində virtual həyatlar/işlər çoxalıb, yaşıllıqlar/boş tarlalar yerini dəbdəbəli evlərə, ticarət mərkəzlərinə verib, nəqliyyatın hərəkəti qeyri-işlək hala düşüb. bol oturacaqlı tək nəfərlik maşınlar yolları doldurur.< br />
Nəticədə maddi məsələlərdə zənginlik artdı və yeni yoxsulluq ön plana çıxdı; Zaman və emosiya baxımından kasıb olduq. “Etməyə/getməyə/oxumağa vaxtım yoxdur!” Dedik və həqiqətən də iş yerlərimiz məbədimiz, evlərimiz otelimiz oldu. İstehlak etmək üçün çox çalışmalı idik, ödəməli olduğumuz hesablar, kredit kartı borcları, istifadə edilmiş kreditlər... Bizim vaxtımız və xoşbəxtliyimiz yox idi. Əvvəllər maddi imkansızlıqdan, vaxt azlığı və onlardan həzz ala bilmədiyimizdən indi edə bilmədiyimiz işləri görə bilmirik.
Vaxt və duyğuların yoxsulluğu başqaları: özümüzü görməməzliyə vurduq, fiziki və mənəvi sağlamlığımızı itirdik, həyat yoldaşımızla paylaşmağımız azaldı, övladlarımıza yaxşı örnək ola bilmədik.Qohumlarla/qonşularla/dostlarla münasibətlərimiz itdi, fərdi/ictimai məsuliyyətlərimiz itdi. bir yükə çevrilir, gülümsəmək/sevmək/aşiq olmaq/salamlaşmaq/bir şey soruşmaq/şikayət etmək/kömək etmək/şükür etmək/paylaşmaq kimi insani xüsusiyyətlərimizi unutmuşuq... br />
"Mən bədbəxtəm" ifadəsi o qədər adi hala çevrilib ki, bir çoxumuz "sosial cəhətdən xəstə" olduğumuzu düşünməyə başladıq. "Mən bədbəxtəm" deyən hər kəs həqiqətən xəstədirmi?
oxumaq: 0
